Μα αυτά τα καΐκια είναι η ψυχή της Ελλάδας και ζητάτε να τα κομματιάσουμε;

Τρίτη βράδυ στην προκυμαία της Καρύστου κοντά στην Αγκυρα. Εκεί που δένουν τα μικρότερα καΐκια. Εκεί σε ένα από αυτά το φως είναι ανοικτό. Ο ψαράς καθαρίζει τα δίχτυα του. Τον έχω δει κι άλλες φορές. Δίπλα του και η γάτα όπως κάθε φορά. Άμα κάθομαι ήσυχη, σου λέει, όλο και κάτι θα μου δώσει ο ψαράς.


Του Στρατή Μαζίδη

Αυτά τα όμορφα πλεούμενα η Ε.Ε. δίνει επιδότηση για να τα καταστρέψουν με τον πιο άγριο τρόπο οι καπετάνιοι τους. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να ψάξω να διαβάσω περισσότερα για το πως και το γιατί διότι δεν αντιλαμβάνονται να επιδοτείται,
με δικά μας χρήματα πάντα, η καταστροφή. Συνήθως ενισχύεις τη δημιουργία.

Τι θα κάνουν οι 764 μέχρι σήμερα ιδιοκτήτες παραδοσιακών σκαφών που τα κατέστρεψαν; Το λογικό θα ήταν να επιδοτηθούν για να αποκτήσουν σύγχρονα ναυτιλιακά όργανα, εξοπλισμό αλιείας και σωστικές συσκευές. Να ανέβουν δηλαδή επίπεδο, όχι να τα διαλύσουν όλα.

Τα γεμάτα δίχτυα αυτών των καϊκιών, είτε μεγάλων είτε μικρών, δε γέμισαν μόνο τα πιάτα των πελατών που αγόραζαν τις ψαριές. Κυρίως τάισαν οικογένειες, μεγάλωσαν παιδιά, έκτισαν σπίτια, κράτησαν οικογένειες.

Έτσι εύκολα τα κομματιάζεις; Κι από την άλλη αυτά τα καΐκια είναι η ψυχή της Ελλάδας, είναι η ραχοκοκαλιά του Αιγαίου, αποτελούν στοιχείο ελληνικότητας και εθνικής ταυτότητας. Σε αυτά ανδρώθηκαν μετέπειτα ναυτικοί. Αποτελούν έναν από τους συνδετικούς μας κρίκους με τη θάλασσα.

Μάλλον θα πρέπει να πρωτοστατήσουμε στην αλιεία όπως κάνουν άλλες χώρες και όχι να την καταστρέφουμε, προστατεύοντας παράλληλα το φυσικό πλούτο και όχι εξαντλώντας τον.
http://www.ikarystos.gr/2018/07/blog-post_19.html