Η ιστορία της Μεγάλης Επαναφοράς

Η ιστορία της μεγάλης επαναφοράς, ή πώς να καταστρέψετε τον κλασικό φιλελευθερισμό.

Όπως θα έπρεπε να είναι σαφές μέχρι τώρα, η δήλωση του Φράνσις Φουκουγιάμα στο The End of History: The Last Man (1992) ότι είχαμε φτάσει στο «τέλος της ιστορίας» δεν σήμαινε ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός ή η οικονομία laissez-faire είχε βγει νικητής, ο κομμουνισμός και ο φασισμός ή ότι η τελική ιδεολογική ηγεμονία σηματοδότησε το τέλος του σοσιαλισμού.

Στην πραγματικότητα, για τον Φουκουγιάμα, το τέρμα της ιστορίας ήταν πάντα ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ή η σοσιαλδημοκρατία. Όπως σημείωσε ο Hans-Hermann Hoppe στο Democracy: The God That Failed, ο «Τελευταίος Άνθρωπος» δεν ήταν ένας καπιταλιστής homo Economicus αλλά μάλλον ένας «homo socio-democraticus» (222). Το τέλος της ιστορίας, με όλες τις εγελιανές της προσχήσεις, δεν συνεπαγόταν την ήττα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά του κλασικού φιλελευθερισμού.

Προφανώς, το μεγάλο κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο υποτίθεται ότι είχαν φτάσει σε μια αναπόφευκτη και οριστική ύφεση.



Η Μεγάλη Επαναφορά είναι η ολοκλήρωση αυτής της τελικής ύφεσης.

Η ελίτ ανατροπή του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και της δημοκρατικής δημοκρατίας είχε ήδη ξεκινήσει για πολλές δεκαετίες πριν από το «τέλος της ιστορίας». Σύμφωνα με τον W. Cleon Skousen στο The Naked Capitalist, ελίτ τοποθετημένες σε μεγάλες τράπεζες, μεγάλες εταιρείες, κορυφαίες δεξαμενές σκέψης, εκδοτικές εταιρείες με επιρροή, μέσα ενημέρωσης, αφορολόγητα ιδρύματα, το εκπαιδευτικό σύστημα και η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπάθησαν να ανακατασκευάσουν τις ΗΠΑ στην εικόνα του (πρώην) κολεκτιβιστικού αντιπάλου της τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 (57-68).

Όπως σημείωσε ο Carrol Quigley στο Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time (1966), οι ελίτ διέδιδαν σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και άλλες κολεκτιβιστικές ιδεολογίες στο εσωτερικό, ενώ χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τους Μπολσεβίκους στην Ρωσία και τους κομμουνιστές στο Βιετνάμ και προωθούσαν την διεθνή πολιτικές που οδήγησαν στην σκόπιμη εγκατάλειψη της Ανατολικής Ευρώπης και της Νοτιοανατολικής Ασίας στην κομμουνιστική μάστιγα.

Για πολλούς, ο στόχος της προώθησης του σοσιαλισμού ήταν πιο εμφανής στην ευκινησία με την οποία τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν απορροφήσει και κυκλοφορήσει μαρξιστικές, νεομαρξιστικές και μεταμαρξιστικές συλλογικές ιδεολογίες με τις διάφορες μορφές τους τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 –συμπεριλαμβανομένων Σοβιετική προπαγάνδα, κριτική θεωρία, μεταμοντέρνα θεωρία και οι πιο πρόσφατες παραλλαγές, κριτική φυλετική θεωρία, κριτικές μελέτες λευκότητας και ιδεολογία LGBTQIA+.



Η επίφοβη «μεγάλη πορεία μέσα από τους θεσμούς» δεν ήταν ποτέ ένα έργο από την βάση.

Ήταν μια εσωτερική δουλειά που ανέλαβαν ελίτ σε θέσεις εξουσίας και επιρροής.

Όταν οι κομμουνιστές κοινωνιολόγοι και οι ψυχολόγοι της Σχολής της Φρανκφούρτης μετανάστευσαν στις ΗΠΑ το 1933 -οπλισμένοι με την μαρξιστική θεωρία της επανάστασης και το μοντέλο του Αντόνιο Γκράμσι για την σοσιαλιστική πολιτιστική ηγεμονία – δύσκολα εγκαινίασαν αυτή την πορεία. Αντίθετα, έγιναν δεκτοί από ελίτ και χρηματοδοτήθηκαν από αφορολόγητα ιδρύματα των οποίων το έργο είχε ήδη ξεκινήσει καλά.[1]

Η λεγόμενη μεγάλη πορεία μέσα από τους θεσμούς ήταν πανεύκολη.



Για να κατανοήσουμε την Μεγάλη Επαναφορά, λοιπόν, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το έργο αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση μιας δεκαετίας και συνεχούς προσπάθειας καταστροφής του κλασικού φιλελευθερισμού (η ελεύθερη αγορά, η ελευθερία του λόγου και η φιλελεύθερη δημοκρατία), ο αμερικανικός συνταγματισμός και η εθνική κυριαρχία.


Η ιδέα της επαναφοράς του καπιταλισμού υποδηλώνει ότι ο καπιταλισμός ήταν προηγουμένως αγνός. Αλλά η Μεγάλη Επαναφορά είναι το αποκορύφωμα μιας πολύ μεγαλύτερης διαδικασίας κολεκτιβοποίησης και ενός δημοκρατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, με την αντίστοιχη ανάπτυξη του κράτους.

Παρά το γεγονός ότι παρουσιάζεται ως αντίδοτο στις υποτιθέμενες αδυναμίες της ελεύθερης αγοράς, τις οποίες ο ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Klaus Schwab και η εταιρεία εξισώνουν με τον «νεοφιλελευθερισμό», η Μεγάλη Επαναφορά έχει σκοπό να εντείνει και να ολοκληρώσει έναν ήδη επικρατούν οικονομικό παρεμβατισμό και να χρησιμοποιήσει Στρατιωτική δύναμη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για να ολοκληρώσει αυτή την διαδικασία όπου η οικονομική παρέμβαση αποδεικνύεται ανεπιτυχής.



Αυτό εξηγεί, εν μέρει, τον οπλισμό και την χρηματοδότηση της Ουκρανίας από τη Δύση εναντίον του Ρώσου επιτιθέμενού της.

Δεν λέω ότι η παγκόσμια νεομαρξιστική οικονομία της Μεγάλης Επαναφοράς και ο διεθνής και όχι ο εθνικός οικονομικός φασισμός της δεν είναι καινούργια. Είναι καινούργια, όμως τα μέσα με τα οποία πρόκειται να δημιουργηθεί. Αλλά δεν πρέπει να μπερδευτούμε τόσο ώστε να πιστεύουμε ότι το έργο Great Reset γεννήθηκε ab nihilo —είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών κομουνιστικής σκέψης και ακτιβισμού των ελίτ.

***

@Michael Rectenwald /2022 / michaelrectenwald.com



1. Ο θεωρητικός της σχολής της Φρανκφούρτης Herbert Marcuse, χρηματοδοτήθηκε από το Αμερικανικό Συμβούλιο μαθησιακών κοινωνιών, το Ίδρυμα Louis M. Rabinowitz, το Ίδρυμα Rockefeller και το Συμβούλιο Έρευνας Κοινωνικών Επιστημών. Βλέπε Herbert Marcuse, One-Dimensional Man (1964; repr., London: Routledge, 2002), σελ. iv, όπου ο Marcuse αναγνωρίζει τέτοια χρηματοδότηση.

terrapapers.com

https://katohika.gr/diethni/i-istoria-tis-megalis-epanaforas/