Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όσους αναρωτιούνται γιατί η ιατρική κοινότητα δεν αποδέχεται την εναλλακτική ιατρική, η οποία ουδόλως έπρεπε να ονομάζεται εναλλακτική. Η αποκαλούμενη από την ιατρική κοινότητα εναλλακτική ιατρική στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ονομάζεται συμβατική και φυσική.
Ενώ η σημερινή συμβατική χημική ιατρική θα έπρεπε να ονομάζεται ως εναλλακτική ύστατη ιατρική, να εφαρμόζεται δηλαδή στην περίπτωση που όλες οι υπόλοιπες θεραπείες έχουν αποτύχει (αν και αμφιβάλλουμε πόσοι θα κατέληγαν τελικά εκεί εάν γνώριζαν τους κινδύνους και τις παρενέργειες που οι φαρμακοβιομηχανίες επιμελώς κρύβουν).
Η Εναλλακτική Δράση δεσμεύεται να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την αποκατάσταση αυτής της διαστρέβλωσης και ως εκ τούτου, σε συνεργασία με όλους εσάς αλά και με διακεκριμένους επιστημονικούς δικτυακούς τόπους του εξωτερικού με τους οποίους συμμεριζόμαστε την ίδια άποψη και με τους οποίους έχουμε συμφωνήσει στην ανταλλαγή στοιχείων και πληροφοριών για την δημιουργία μιας τεράστιας βάσης δεδομένων θα επιχειρήσουμε να ανατρέψουμε την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων προς την αποκατάσταση της ισορροπίας του ανθρώπου με τον εαυτό του και με το φυσικό του περιβάλλον. Θα ακολουθήσουν πολλές πρωτοφανείς για την Ελλάδα δράσεις…
Απολαύστε το άρθρο….
Στο τέλος ενός αιώνα που σήμανε το θρίαμβο της τεχνολογίας και στις απαρχές ενός νέου αιώνα που υπόσχεται ακόμη περισσότερους τεχνολογικούς θριάμβους, ιδίως στο πεδίο των βιοϊατρικών επιστημών, η εναλλακτική ιατρική όχι μόνο επιβιώνει αλλά και αναπτύσσεται παράλληλα με τη συμβατική επιστημονική ιατρική, αν όχι σε βάρος της. Σχεδόν στο σύνολό της η επιστημονική κοινότητα έχει υποβαθμίσει την αξία της εναλλακτικής ιατρικής, αν δεν έχει κατηγορήσει ανοιχτά τους φορείς της ως επικίνδυνους απατεώνες. Ωστόσο, δε λείπουν οι επιστημονικές φωνές που αναγνωρίζουν κάποια συμβολή των εναλλακτικών θεραπευτών στην αποκατάσταση της υγείας των ασθενών, τουλάχιστον σε ότι αφορά ορισμένες μορφές εναλλακτικής ιατρικής.
Η στάση του κοινού εμφανίζεται διαφοροποιημένη: από τη μία πλευρά, η πλειοψηφία, των μη ειδικών, στις αναπτυγμένες κυρίως κοινωνίες, δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο την επιστημονική ιατρική και να θεωρεί την εναλλακτική ιατρική, μερικώς αν όχι στο σύνολό της, μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ασθενών και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου. Από την άλλη, διαρκώς περισσότεροι ασθενείς, και στις προηγμένες κοινωνίες, καταφεύγουν στις υπηρεσίες των εναλλακτικών θεραπειών1.
Η αντιφατική αυτή τοποθέτηση απέναντι στην εναλλακτική ιατρική δεν είναι καθόλου νέα. Η εποχή κατά την οποία ο Ιπποκράτης και η σχολή του είχαν ήδη αποκτήσει σπουδαία φήμη (5ος – 4ος αι. π.χ.) ήταν επίσης και μία εποχή ακμής των Ασκληπιείων, των ιερών τεμενών του Ασκληπιού, στα οποία λάμβαναν χώρα θαυματουργικές θεραπείες. Χαρακτηριστική είναι η αριστοφανική διακωμώδησή τους στον «Πλούτο» (388 π.χ.) αλλά και η τελική αναστήλωση του κύρους τους στο ίδιο έργο.
Η σόδα ως φάρμακο
0 Σχόλια