Μερικές φορές παρασυρόμαστε τόσο πολύ από την τρικυμία της καθημερινότητας και από την προσπάθεια για να πετύχουμε στην ζωή μας, που ξεχνάμε τους άλλους γύρω μας.
Πριν από 10 -13 χρόνια προσπαθούσα να αναπτύξω τις επιχειρήσεις μου σε Ελλάδα και εξωτερικό. Πολλές φορές έβγαινα από το ένα αεροπλάνο και έμπαινα στο άλλο. Επαγγελματικά τα πράγματα πήγαιναν εξαιρετικά και ήμουν τόσο εστιασμένος, που δεν παρατηρούσα ακριβώς τι γινόταν γύρω μου. Δεν πρόσεξα τα λευκά μαλλιά του πατέρα, τα ρυτιδιασμένα χέρια της μάνας μου, τα μπουκαλάκια με τα χάπια ου έπαιρναν. Δεν έδωσα την σημασία που έπρεπε. Πήγαινα κάπου κάπου να τους δω, αλλά στα κλεφτά και βιαστικά. Αυτοί χαιρόντουσαν για μένα,
γιατί πραγματοποιούσα τα όνειρά μου, παρόλο που τους έλλειπα.
Ώσπου κάποια μέρα, νύχτα για να ακριβολογώ, το τηλέφωνο κτύπησε. Ήταν ήδη αργά. Δεν πρόλαβα να τους πω ευχαριστώ για όλα. Δεν πρόλαβα να ακούσω τις τελευταίες τους επιθυμίες, να τους πω το «Σ’ ΑΓΑΠΩ».
Καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα, ειδικά τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, είναι πολύ σκληρή. Τρέχουμε σαν τρελοί, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όχι τόσο για την επιτυχία, αλλά για την επιβίωση. Το μυαλό μας φοβισμένο και ταραγμένο. Οι σχέσεις μας με τους άλλους σε συνεχή ένταση, έτοιμοι να ξεσπάσουμε και να ξεσπαθώσουμε στον πρώτο που θα μας φανεί περίεργος.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
0 Σχόλια