Η μόνη λύση είναι η συνεργασία των εκλεκτών του Γένους μας. Μακριά από εγωισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες.

blog Αυγούστου 01, 2018

-

Ο Ίων Δραγούμης στο βιβλίο «Ελληνικός πολιτισμός» μας δείχνει τον δρόμο προς την άνοδο, προς τον αγώνα, προς την Νίκη.
Η μόνη λύση είναι η συνεργασία των εκλεκτών του Γένους μας.
Μακριά από εγωισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες.

Μόνη λύση ο αγώνας και η συνεργασία αγωνιστών αρίστων σε ήθος και σε αρετή.

«Αυτοί είναι οι
πρόδρομοι.
Αλλά πρέπει να γνωριστούν αναμεταξύ τους, να το νιώσουν πως συγγενεύουν, να λάβουν συνείδηση πως κάνουν, ο καθένας στο είδος του και με διάφορες μορφές, το ίδιο πράμα, πως η ίδια η πνοή τους πήρε και τους οδηγεί προς την δημιουργία του νέου ελληνικού πολιτισμού, και τότε θα συνεργαστούν για να βάλουν σε δρόμο το μεγάλο έργο.
Θα έρθει κι αυτό.
Αυτή η νέα ευγένεια του έθνους θα είναι αλύγιστη στην θέληση και πολύ διαφορετική από τους άλλους Έλληνες και στην σκέψη και στην αίσθηση.
Νέα αισθητική θα την φωτίζει και θα την ενθουσιάζει, γιατί θα είναι κοντύτερα στην φύση και μακρύτερα από κάθε δογματισμό.
Και θα κάνει πάντα απερίμεντα έργα
δηλαδή τέτοια, που σήμερα η κυρίαρχη τάξη των μισογραμματισμένων δεν θα περιμένει ή θα τα περιμένει αλλιώτικα, σύμφωνα με την κοινή δική της προστυχιά.
Και θα το ξέρουν οι νέοι αριστοκράτες πως δεν έχουν να φοβηθούν από την κατακραυγή των πολλών ή την καταφρόνια τους, ούτε να φύγουν σε τόπους ξένους για να ανθίσουν τάχα για πιο ελεύθερα και αστενοχώρητα.
Θα είναι αρκετά δυνατοί, ώστε να νιώθουν πως δεν αξίζει τόσο η φήμη που θα μπορούσαν ίσως στην εποχή μας να αποκτήσουν εκεί πέρα – γιατί ο σύγχρονος πολιτισμός στην Δύση βρίσκεται σε ξεπεσμό και τίποτε δεν μπορούν οι άνθρωποι του να δημιουργήσουν πια παρά μόνο επιστήμες – όσο η δημιουργία, που κάνουνε μένοντας στον τόπο τους, όπου κάμποσα σημάδια δείχνουν πως γεννιέται ένας νέος πολιτισμός και όπου θα λάβουν την χαρά την μεγάλη να λογαριαστούν σ’ αυτόν μέσα,έστω και πρόδρομοι.

[..] Πολλοί νομίζουν πως με το να απευθύνονται στον λαό μπορούν να φέρουν την νεοελληνική άνθιση.
Ο λαός όμως δεν φωτίζεται με μοναχικές ενέργειες μερικών ατόμων, όσο φωτεινά και αν είναι, χρειάζεται μια αριστοκρατία ολόκληρη για να επηρεαστεί ο λαός. Όχι από κάτω, παρά από πάνω θα αρχίσει ο ξαναγεννημός.
Ας φωτιστούν οι μορφωμένοι, ας λουστούν στα φεγγερά και διάφανα νερά της λαϊκής ψυχής, ας συνταραχτούν και ας θελήσουν κάτι και ο λαός θα τους ακολουθήσει έπειτα.
Δεν ενδιαφέρει αν θα είναι στολισμένοι με τίτλους, με γαλόνια ή με γνωστά ονόματα, δεν ενδιαφέρει αν θα είναι πλούσιοι ή φτωχοί, ούτε αν θα ξέρουν πολλά ή λίγα γράμματα, μα πρέπει δίχως άλλο να είναι ευγενικοί στην σκέψη και στην πράξη.
Μπορεί να ξέρουν πολλές ξένες γλώσσες ή και να μην ξέρουν παρά μόνο την ελληνική, μα την γλώσσα που θα ξέρουν – γιατί θα μιλούν αναγκαστικά μια γλώσσα αφού είναι άνθρωποι – απαραίτητο να είναι η γλώσσα της ελληνικής ψυχής τους, της σύγχρονης.
Και την ίδια γλώσσα θα την μιλούν και θα την γράφουν.
Μπορεί να έχουν γνωριστεί με ξένες συνήθεις και φιλολογίες και πολιτισμούς ή να μην έχουν συνείδηση από δαύτες, εκείνο όμως που θα γνωρίζουν τέλεια θα είναι οι συνήθειες του τόπου τους, η φιλολογία και ο πολιτισμός, που μεταμόρφωσε τους ανθρώπους της πατρίδας τους και τους έπλασε τέτοιους, που είναι σήμερα.
Και θα περηφανεύονται για αυτά, και αυτό ακόμα θα γίνει.
Μπορεί να έχουν μελετημένες τις επιστήμες, είτε σε ξένα μέρη είτε στο σπίτι τους, ή και να μην έχουν καμιά μάθηση συστηματική και από βιβλία – οι επιστήμες δεν δημιουργούν πολιτισμούς- αλλά δεν θα είναι άνθρωποι, αν δεν έχουν προσέξει και σπουδάσει βαθιά τον εαυτό τους. Και τις ρίζες του εαυτού τους θα τις βρουν ψάχνοντας στο έθνος τους.

Προπάντων θα είναι γνήσιοι και καθαροί και ξάστεροι, όχι παρδαλοί και μπογιατισμένοι και ψεύτικοι, εσωτερικοί και όχι εξωτερικοί, βαθιοί στην σκέψη και όχι ρηχοί, καλοστεκούμενοι και καλοκαθισμένοι και όχι παραπατώντας, παραδέρνοντας
και ετοιμόρροποι, αυτόφωτοι και όχι ετερόφωτοι.
Και οι πράξεις τους, που θα είναι σύμφωνες με τον εαυτό τους, θα δείχνουν αυτοπεποίθηση, αυτογνωσία, αυτοβουλία.

Και δεν θα φοβούνται τίποτα, ούτε την κοινή γνώμη, που είναι ο τρομερότερος δράκος.
Και δεν θα συλλογίζονται τον θάνατο τους, αγκαλιά μπορεί βέβαια να συλλογίζονται και συχνά μάλιστα τον θάνατο.
Και θα είναι απρόσωποι, γιατί θα ξέρουν πως δεν αξίζει ο εαυτός μας, παρά σαν όργανο να μαθαίνουμε και να ενεργούμε, αλλιώς τι τον θέλουμε;
Θα προσπαθούν να γίνονται καλλίτεροι από τον εαυτό τους, όχι από αγάπη για το εγώ τους, παρά από επιθυμία να κάνουν το όργανο της μάθησης και της πράξης πιο τέλειο.
Όχι εγωλατρεία, μα καλλιέργεια του εαυτού τους επίμονη.

Και δεν θα ξιπάζονται από τα ξένα, από τα περασμένα και από τα παράξενα.
Θα τα προσέχουν και θα τα ζυγίζουν.
Θα είναι ξυπνητοί και δεν θα νυστάζουν, ελεύθεροι και όχι μουδιασμένοι, πλημμυρισμένοι από αγάπη για την ζωή και την φύση, για τους ανθρώπους και όχι ξεροί και κρυσταλλωμένοι.

Σαν οι τελευταίοι αντιπρόσωποι μιας περασμένης εποχής και οι πρώτοι μιας ερχόμενης, θα είναι οι άνθρωποι οι καμωμένοι, οι μεστωμένοι, και που ωστόσο ολοένα γίνονται.
Καλοριζωμένοι απάνω στα περασμένα, θα είναι φορτωμένοι από μελλούμενα και ώριμοι να τα δημιουργήσουν.
Γνωρισμένοι με τα παλιά και σέβοντας τα με φώτιση, θα έχουν την θεία χάρη να προβαίνουν στοχαστικά μα και σταθερά στα καινούρια».