Η μετανάστευση ως απειλή εθνικής ασφάλειας για την Ελλάδα

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΑΠΟΨΕΩΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Του Μάνου Ηλιάδη

Η επίθεση των τζιχαντιστών στο Παρίσι της 7ης Ιανουαρίου καθώς επίσης και αυτές που προηγήθηκαν και αυτές που σίγουρα θα ακολουθήσουν, μπορεί να προκάλεσαν σοκ στην διεθνή κοινή γνώμη, αλλά ουδόλως εξέπληξαν τις υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας των περισσότερων χωρών, γιατί επιθέσεις στην καρδιά της Δύσεως ήσαν αναμενόμενες από καιρό.

Και ήταν αναμενόμενες όχι λόγω της χαώδους καταστάσεως που δημιουργήθηκε στην Μ. Ανατολή από τις αλόγιστες επεμβάσεις της Δύσεως στην πιο ευαίσθητη και εύφλεκτη περιοχή του κόσμου, ή για το περσινό κάλεσμα του «Χαλίφη» της Βαγδάτης προς τους μουσουλμάνους να σκοτώνουν όποιον δυτικό βρίσκουν μπροστά τους ή την παρατηρούμενη επί τουλάχιστον πέντε δεκαετίες επεκτατικότητα και ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ, αλλά γιατί οι ηγεσίες της Ευρώπης άφησαν να δημιουργηθούν όλες οι αναγκαίες συνθήκες ώστε αυτό που παλαιότερα ήταν αδιανόητο ή απλώς δυνητικές μόνο απειλές, να καταστεί τελικά εφικτό.

Ο λόγος για την αθρόα μετανάστευση μουσουλμάνων που ξεκίνησε από την δεκαετία του 1950 και συνεχίστηκε με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό, πρώτα στην Γερμανία που έπασχε από λειψανδρία λόγω του πολέμου, μετά στην Γαλλία λόγω της αποχωρήσεώς της από τις κτήσεις της στην Αφρική (κυρίως Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία κ.λπ.) και στην συνέχεια στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία, Βέλγιο, Σκανδιναβικές χώρες κ.λπ.). Το αποτέλεσμα ήταν μέσα στις επόμενες δεκαετίες, με την κατάσταση αυτή να συνεχίζεται και την μεγάλη γεννητικότητα των πολιτογραφημένων πλέον μουσουλμάνων στις χώρες διαμονής τους, να δημιουργηθούν αυτό που πολλοί σήμερα αποκαλούν «εσωτερικές αποικίες» σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Η παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και δευτερευόντως της Τουρκίας, οι οποίες με άφθονη χρηματοδότηση ενθάρρυναν την δημιουργία οργανώσεων μουσουλμάνων της Ευρώπης σε ενώσεις και οργανώσεις-ομπρέλα, που συνοδεύτηκε από την ανέγερση τεράστιου αριθμού μεγάλων τζαμιών στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης (περί τις 6000!) και η αδυναμία των μουσουλμάνων να ενταχθούν στις τοπικές κοινωνίες λόγω κυρίως του διαφορετικού θρησκεύματος, είχαν ως αποτέλεσμα την δημιουργία ξεχωριστών κοινωνιών εντός των αντίστοιχων της χώρας υποδοχής τους, μία κατάσταση που διευκολύνθηκε σημαντικά από το ανεδαφικό ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας, που σήμερα εγκαταλείπεται από την μία χώρα μετά την άλλη (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία κ.ά.).



Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΩΣ ΑΠΕΙΛΗ ΕΘΝΙΚΉΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Η σύγχρονη βιβλιογραφία έχει ως κοινό πλέον τόπο την άποψη ότι η μαζική μετανάστευση και κυρίως η λαθρομετανάστευση, αποτελεί απειλή για τα κράτη του ανεπτυγμένου κόσμου. Η παρουσία μεταναστών σε μία χώρα και δη σε μεγάλο αριθμό, με διαφορετική κουλτούρα και θρήσκευμα, θεωρείται ότι είναι δυνατόν να προκαλέσει εθνολογικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συγκρούσεις με τον γηγενή πληθυσμό, να επηρεάσει την οικονομία της και κυρίως την κοινωνική και εθνική της συνοχή, σε βαθμό που να εκλαμβάνεται ως μία καθαρή απειλή για την εθνική ασφάλεια.

Τούτο γίνεται με την εισαγωγή εθνοφυλετικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών στοιχείων εκ μέρους των μεταναστών, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις αξίες του πληθυσμού του κράτους-υποδοχέα, καθώς και με την μεταφορά στο έδαφος του τελευταίου των συγκρούσεων της χώρας προελεύσεώς τους. Ενισχυτικό της απόψεως ότι οι μετανάστες μπορούν να καταστούν πρόβλημα εθνικής ασφαλείας είναι και το γεγονός ότι οι μετανάστες διατηρούν τους δεσμούς τους με τις χώρες καταγωγής τους και ότι είναι δυνατόν να εμφορούνται από πολιτικές και ιδεολογικές αρχές ή θρησκευτικές απόψεις που μπορούν να αποβούν επικίνδυνες για τις χώρες που τους φιλοξενούν. Επί πλέον, προκαλείται μία σταδιακή υπονόμευση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής, διότι η μαζική παρουσία μεταναστών από υποβαθμισμένες χώρες, καταλήγει κατά κανόνα -ως εκ της μη ενσωματώσεώς τους στις τοπικές κοινωνίες- στην γκετοποίηση (την δημιουργία δηλαδή παράλληλων και ξεχωριστών κοινωνιών), η οποία οδηγεί στην διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, στην ανατροπή δημογραφικών ισορροπιών, με τελική κατάληξη την αναπόφευκτη εμφάνιση, σε βάθος χρόνου, εθνοτικών και πολιτισμικών συγκρούσεων μεταξύ αυτών και του γηγενούς πληθυσμού.

Απειλή δημιουργείται επίσης εις βάρος της δημόσιας υγείας, με την εισαγωγή στην χώρα υποδοχής των μεταναστών άγνωστων ή εξαλειφθέντων νοσημάτων (π.χ., στην Ελλάδα, η οποία είχε απαλλαγεί από την μάστιγα της φυματιώσεως από την δεκαετία του 1950, τα κρούσματα πασχόντων από την ασθένεια αυτή επανεμφανίσθηκαν μετά την μαζική έλευση λαθρομεταναστών), με σημαντική και αγνώστου ύψους επιβάρυνση του συστήματος υγείας, ενώ ανάλογη επιβάρυνση σημειώνεται και στην παιδεία, με κόστος όχι μόνο οικονομικό αλλά και ποιοτικό. Στις πλέον δυσμενείς συνέπειες κατατάσσεται και η αποδεδειγμένη άνοδος της εγκληματικότητας και η εξάπλωση του οργανωμένου και διασυνοριακού εγκλήματος (διακίνηση λαθρομεταναστών, εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, ναρκωτικών, όπλων κ.λπ.), με τις γνωστές διασυνδέσεις με την διεθνή τρομοκρατία.

Ακόμη χειρότερα, η παρουσία των παραπάνω φαινομένων και κυρίως η ανεκτικότητα των αρχών, οδηγεί αναπόφευκτα στην εμφάνιση κινημάτων αντιστάσεως του γηγενούς πληθυσμού, μέσω οργανώσεων της εξτρεμιστικής δεξιάς, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προϋποθέσεις, σε βάθος χρόνου, για μία εθνοτική και πολιτισμική σύγκρουση χαμηλής εντάσεως, η οποία μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την εσωτερική ασφάλεια μίας χώρας.



Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αν υπήρχε ένα μάθημα που θα μπορούσε να αντλήσει η Ελλάδα από τα παραπάνω, αυτό θα ήταν η αποφυγή δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών που θα οδηγούσαν σε μία κατάσταση ανάλογη με αυτήν που αντιμετωπίζει η Γαλλία (και όχι μόνο), η αποφυγή δηλαδή πρωτίστως της συσσωρεύσεως μεγάλου αριθμού νομίμων μεταναστών και λαθρομεταναστών στη χώρα, η πλειοψηφία των οποίων είναι μουσουλμάνοι. Τούτο, όμως, λόγω της ανεπάρκειας των πολιτικών ηγεσιών των τελευταίων αρκετών ετών, ήδη έγινε. Στην Ελλάδα υπάρχουν πλέον περί τις 600.000 νόμιμοι μετανάστες (με άδεια παραμονής) και περίπου άλλοι τόσοι παράνομοι, με τουλάχιστον τους μισούς -από αυτό το άνω του ενός εκατομμυρίου σύνολο- να είναι μουσουλμάνοι διαφόρων δογμάτων και αιρέσεων, οργανωμένοι γύρω από τους κατ’ όνομα πολιτιστικούς συλλόγους που λειτουργούν και ως άτυπα τζαμιά και χώροι προσευχής (εκατό και πλέον σε ολόκληρη την χώρα, πέρα των 300 τζαμιών της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης).

Αυτό που είναι ατυχές είναι ότι η ήδη δυνητικά επικίνδυνη αυτή κατάσταση (οι υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας της χώρας έχουν από καιρό πληροφορίες για την προσπάθεια των Τούρκων να έλθουν σε επαφή και να ελέγξουν τους εδώ μουσουλμάνους, μέσω της διεισδύσεως στα τζαμιά τους και του προσεταιρισμού των ιμάμηδων), είναι η διακηρυγμένη θέση του ΣΥΡΙΖΑ να χορηγήσει υπηκοότητα σε μετανάστες.

Συγκεκριμένως, στις θέσεις του κόμματος αυτού σχετικά με την ανάπτυξη της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας ( A growth Agenda for the Greek & European Economy) που ανέπτυξε ο κ. Γ. Σταθάκης στο Λονδίνο τον περασμένο Νοέμβριο και συγκεκριμένως στις μείζονες μεταρρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον κρατικό τομέα (SYRIZA’ s State Sector Major Reforms), υπάρχει η αναφορά: «Υπηκοότητα σε περισσότερους μετανάστες» (Citizenship for more immigrants), χωρίς να προσδιορίζεται ο αριθμός, οι όροι και σε ποιους θα δοθεί υπηκοότητα.

Αυτό που απομένει για να γίνει η κατάσταση τελείως ανεξέλεγκτη είναι η υιοθέτηση του γνωστού δόγματος της «οικογενειακής επανένωσης» (family reunion), την δυνατότητα δηλαδή κάθε νομιμοποιημένου μετανάστη να φέρνει εδώ και την οικογένεια που άφησε πίσω του, μία αρχή που όπου εφαρμόσθηκε είχε καταλυτικές συνέπειες, καθώς επέρχεται άμεσα τουλάχιστον τριπλασιασμός αν όχι και πενταπλασιασμός των μεταναστών που ήδη υπάρχουν σε μία χώρα.

Το πού μπορεί να οδηγήσει η κατάσταση αυτή, ιδίως εάν συνυπολογισθεί η ιδιαίτερα μεγάλη γεννητικότητα των μουσουλμάνων κυρίως, είναι προφανές: Σε ορίζοντα εικοσαετίας θα υπάρχει μία τελείως διαφορετική Ελλάδα από αυτήν που ξέραμε μέχρι τώρα. Μία κατάσταση, δηλαδή, πολύ χειρότερη από αυτήν που ήδη βιώνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν πολύ ικανότερους κρατικούς μηχανισμούς και πολιτικές ηγεσίες από τις αντίστοιχες δικές μας.

Το συμπέρασμα είναι ένα: Η λαθρομετανάστευση δεν είναι (μόνο) θέμα ανθρωπιστικό, όπως επισημαίνουν τα μέλη του συγκεκριμένου κόμματος. Είναι πρωτίστως θέμα εθνικής ασφάλειας. Και αποφάσεις για τέτοια θέματα, οι οποίες αλλοιώνουν ριζικά την μορφή του σύγχρονου ελληνικού κράτους, δεν μπορούν να λαμβάνονται από ένα κόμμα με πλειοψηφία το πολύ του 1/3 του πληθυσμού της χώρας, αλλά μόνο από το σύνολο του ελληνικού λαού μέσω ενός δημοψηφίσματος.

infognomonpolitics.blogspot.gr