Οι επιστήμονες χρησιμοποιώντας αρχαιομαγνητισμό, ανακάλυψαν μια μυστηριώδη ακμή στην ένταση του μαγνητικού πεδίου της γής που πιστεύεται ότι έλαβε χώρα σε αυτό που είναι το σημερινό Ιράκ μεταξύ περίπου 1050 και 550 π.Χ.
Πήλινα τούβλα που κατασκευάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή ενός από τους πιο επικούς πολιτισμούς στην ιστορία, δίνουν τώρα στους επιστήμονες ένα νέο εργαλείο για την κατανόηση της ιστορίας του πλανήτη μας.
Κατασκευασμένα πριν από περίπου 3.000 χρόνια, τα πήλινα τούβλα της Μεσοποταμίας περιέχουν κόκκους οξειδίου του σιδήρου και αποκαλύπτουν συναρπαστικές αλλαγές στο μαγνητικό πεδίο που διατρέχει και τυλίγει τη Γη σε ένα προστατευτικό πλέγμα.
Η ανακάλυψη έρχεται με τη μορφή μιας σφραγισμένης πήλινης επιγραφής που επιτρέπει στους επιστήμονες να προσδιορίσουν την ηλικία των τούβλων, η οποία με τη σειρά της επιτρέπει την ακριβή χρονολόγηση τυχόν γεωλογικών αρχείων που περιέχουν.
Η μέθοδος μας δίνει έναν νέο τρόπο για να κατανοήσουμε καλύτερα πώς το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας έχει αλλάξει και εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, ο οποίος με τη σειρά του θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κάνουμε καλύτερες προβλέψεις για την παρούσα και τη μελλοντική του συμπεριφορά.
«Συχνά βασιζόμαστε σε μεθόδους χρονολόγησης όπως οι ημερομηνίες με ραδιενεργό άνθρακα για να αποκτήσουμε στοιχεία χρονολογίας στην αρχαία Μεσοποταμία», εξηγεί ο αρχαιολόγος Mark Altaweel του University College του Λονδίνου.
‘Ωστόσο, μερικά από τα πιο κοινά πολιτιστικά κατάλοιπα, όπως τούβλα και κεραμικά, δεν μπορούν συνήθως να χρονολογηθούν εύκολα επειδή δεν περιέχουν οργανικό υλικό. Αυτή η εργασία τώρα βοηθά στη δημιουργία μιας σημαντικής βάσης χρονολόγησης που επιτρέπει σε άλλους να επωφεληθούν από την απόλυτη χρονολόγηση χρησιμοποιώντας τον αρχαιομαγνητισμό .’
Το μαγνητικό πεδίο της Γης δεν είναι στατικό,
Αυτές οι αλλαγές μπορούν να καταγραφούν σε υλικά στην επιφάνεια της γής. Για παράδειγμα, στο λιωμένο μάγμα, οι μαγνητικοί κόκκοι θα ευθυγραμμιστούν με το μαγνητικό πεδίο της Γης σε αυτή τη θέση καθώς το μάγμα ψύχεται και σκληραίνει σε ηφαιστειακό πέτρωμα. Οι επιστήμονες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτούς τους βράχους ως καταγραφή του μαγνητικού πεδίου, ένα πεδίο μελέτης γνωστό ως παλαιομαγνητισμός.
Η τεχνική είναι αρκετά απλή. Καθένα από τα 32 μεσοποταμιακά πήλινα τούβλα στη μελέτη φέρει σφραγίδα με το όνομα του βασιλιά που κυβέρνησε την εποχή που κατασκευάστηκε το τούβλο. Για να χρονολογήσουν το υλικό, οι ερευνητές περιόρισαν το πιο πιθανό εύρος των ετών κατά τα οποία πιθανότατα κυβερνούσε κάθε βασιλιάς.
Στη συνέχεια, έκοψαν προσεκτικά ένα μικροσκοπικό κομμάτι από κάθε ένα από τα τούβλα και χρησιμοποίησαν ένα μαγνητόμετρο για να μετρήσουν την ευθυγράμμιση των μικροσκοπικών κόκκων οξειδίου του σιδήρου που ήταν ενσωματωμένοι σε αυτά. Αυτή η τεχνική τους επέτρεψε να ανασυνθέσουν σε γενικές γραμμές τη συμπεριφορά του πλανητικού μαγνητικού πεδίου σε μια περίοδο περίπου 2000 ετών, από την 3η έως την 1η χιλιετία π.Χ.
Στη συνέχεια, συνέκριναν τα αποτελέσματά με άλλες ανακατασκευές του μαγνητικού πεδίου που προέρχονται από αρχαιομαγνητικές μελέτες.
Συλλογικά, αυτή η μεγάλη δεξαμενή δεδομένων από όλο τον κόσμο υπαινίσσεται κάτι γνωστό ως γεωμαγνητική ανωμαλία της Εποχής του Σιδήρου της Λεβαντίνης (LIAA), μια μυστηριώδη ακμή στην ένταση του μαγνητικού πεδίου που πιστεύεται ότι έλαβε χώρα σε αυτό που είναι το σημερινό Ιράκ μεταξύ περίπου 1050 και 550 π.Χ.
Επιπλέον, η ανάλυση αποκάλυψε σύντομες, δραματικές διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα Β’ μεταξύ περίπου 604 και 562 π.Χ., δείχνοντας ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης μπορεί να αλλάξει αρκετά σημαντικά σε σύντομες χρονικές κλίμακες.
«Το γεωμαγνητικό πεδίο είναι ένα από τα πιο αινιγματικά φαινόμενα στις επιστήμες της γης», λέει η γεωφυσικός Lisa Tauxe του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας Scripps των ΗΠΑ.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences.
0 Σχόλια