Το Διεθνές Σύμφωνο για τη Μετανάστευση του ΟΗΕ, πρόκειται να συζητηθεί στις 10 και 11 Δεκεμβρίου στο Μαρόκο.
Ούτε λίγο ούτε πολύ πρόκειται για μία διεθνή [υποτίθεται μη δεσμευτική]συμφωνία, όπου οι ευρωπαϊκές χώρες θα ανοίξουν τα σύνορα τους, για να καλοδεχτούν και να καλοφιλοξενήσουν δισεκατομμύρια «εποίκους», από Αφρική και Ασία!
Σας φαίνεται απίστευτο;
Σας φαίνεται παρανοϊκό;
Σας φαίνεται αυτοκαταταστροφικό για τα έθνη και τον πολιτισμό;
Πράγματι είναι!
Γι αυτό ετοιμάζονται να το ψηφίσουν με χέρια και με πόδια, όλοι οι Τσίπρες της Ευρώπης…
Για όσους γνωρίζουν αγγλικά.. παρακολουθήστε αυτό το βίντεο και θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό για το τι πραγματικά θα ψηφιστεί σε λίγες ημέρες.
Ξεπατικώνω εδώ αποσπάσματα από το κείμενο: «Ο ΟΗΕ ετοιμάζεται να εξαφανίσει την Ευρώπη» από το ιστολόγιο: Φιλονόη και φίλοι
Από Φιλονόη και φίλοι
[του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 148]
Μια πρόσφατη έκθεση για την δημογραφική εξέλιξη του πλανήτη δείχνει μια τέτοιου μεγέθους αυξητική τάση στον παγκόσμιο πληθυσμό, που ντε φάκτο μπορεί να θεωρηθεί, χωρίς ενδοιασμούς, εκρηκτική.
Ιδιαίτερα όσον αφορά στην Αφρική, ο πληθυσμός της οποίας πρόκειται μέχρι το 2050 να διπλασιασθεί, φτάνοντας στα 2,5 δισεκατομμύρια. Μάλιστα, το 40% του φτωχότερου τμήματος του παγκοσμίου πληθυσμού θα κατοικεί σε δύο μόνο αφρικανικές χώρες, την Νιγηρία και την Δημοκρατία του Κονγκό. Επιπλέον, κάθε χρόνο, σχεδόν 20 εκατομμύρια νεαροί Αφρικανοί θα εισέρχονται στην εργασιακή ηλικία, όταν διαθέσιμες θα είναι μόνο 3 εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Ήδη, σήμερα,
σχεδόν το 50% των νεαρών Αφρικανών επιθυμεί να εγκαταλείψει για οικονομικούς λόγους την Αφρική, με τον πιο προσφιλή τελικό προορισμό την Ευρώπη.
Με αυτά τα δυσοίωνα δημογραφικά, κοινωνικά και εργασιακά δεδομένα, που εκ των πραγμάτων προκαλούν γεωπολιτικές αστάθειες, ακόμη και πολεμικές συγκρούσεις, είναι σαφές ότι πρακτικά ο ΟΗΕ και η παγκόσμια κοινότητα ευρίσκονται απέναντι σε προβλήματα που είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να επιλυθούν ικανοποιητικά. Άλλωστε και οι σημερινές μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί μέχρι τώρα να είχαν την οικονομική στήριξη του ΟΗΕ και διαφόρων άλλων φορέων και οργανισμών, όμως ουσιαστικά ήταν ανεξέλεγκτες και προβληματικές, με πολλές χιλιάδες θύματα στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Κατά συνέπεια, η «μοναδική», χωρίς «εναλλακτική» λύση, σύμφωνα με την άποψη των τεχνοκρατών του ΟΗΕ, είναι η οργανωμένη και ασφαλής μαζική μετακίνηση ανθρώπων από υποβαθμισμένες περιοχές μεγάλης φτώχειας προς τα εκεί όπου υπάρχει ευημερία, ανεπτυγμένα κοινωνικά και ασφαλιστικά συστήματα, κράτος δικαίου και οικονομική ανάπτυξη, αλλά και δημογραφική υποχώρηση, έλλειψη εργατικού δυναμικού και γήρανση του πληθυσμού, όπως είναι η Ευρώπη.
Παράλληλα, όλες οι έρευνες δείχνουν ότι βασική απαίτηση κάθε μετανάστη παραμένει η με κάθε τρόπο οργανωμένη βελτίωση της προσωπικής του καταστάσεως, γεγονός που κάνει ορισμένους κοινωνιολόγους να μιλούν για «μετανάστες της ευημερίας».
Αναμφίβολα, η μετανάστευση όπως πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια δημιουργεί τεράστια και ποικίλα προβλήματα γι’ αυτό και η σκέψη να οργανωθεί στο πλαίσιο του ΟΗΕ ένα πρόγραμμα μαζικής και οργανωμένης μετακινήσεως οικονομικών μεταναστών με ενιαίες αρχές υπήρχε ήδη από το 2006.
Το 2009 εκπονήθηκε ένα πρώτο ολοκληρωμένο σχέδιο, η επεξεργασμένη τελική μορφή του οποίου πρόκειται να υπογραφεί στην πανηγυρική συνεδρίαση του ΟΗΕ στο Μαρακές του Μαρόκου στις έντεκα του ερχομένου μηνός.
Το λεγόμενο «Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration»1 του ΟΗΕ θα περνούσε απαρατήρητο, μακρυά από κοινοβούλια και χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, αν δεν υπήρχε η πρόσφατη δημόσια άρνηση των ΗΠΑ –και κατόπιν της Ουγγαρίας και Αυστραλίας– να υπογράψει το «Οικουμενικό Σύμφωνο του ΟΗΕ για το Μεταναστευτικό» (Global Compact for Migration).
Γεγονός που συνετέλεσε το επίμαχο αυτό θέμα να έρθει δυναμικά στην επικαιρότητα και να προκαλέσει, στο παραπέντε, την έναρξη ενός εντόνου, κυρίως ευρωπαϊκού, διαλόγου. Ήδη, εκτός από την Ουγγαρία και άλλες χώρες της ΕΕ (Αυστρία, Κροατία, Τσεχία και Βουλγαρία) ανακοίνωσαν ότι δεν θα το υπογράψουν, καθώς θίγεται η εθνική κυριαρχία και ουσιαστικά θεσπίζεται ένα διεθνές εθιμικό δίκαιο που στην πράξη αναγορεύει την παράνομη μετανάστευση σε καθολικό «ανθρώπινο δικαίωμα» και την εξισώνει με την νόμιμη.
Αρνητική στάση αναμένεται να έχουν επίσης η Δανία, η Ιταλία, Σλοβενία, η Πολωνία κ.α., ενώ σε πολλές άλλες χώρες ο διάλογος συνεχίζεται και προσλαμβάνει πλέον χαρακτηριστικά έντονης πολιτικής αντιπαραθέσεως, όπως στην Γερμανία και την Ελβετία.
Σε γενικές γραμμές,
τα σημεία κριτικής εντοπίζονται στο γεγονός ότι οι χώρες που θα υπογράψουν το Σύμφωνο του ΟΗΕ δεσμεύονται με διαφόρους τρόπους ότι:
– θα ευνοούν την ελεύθερη, ασφαλή, μαζική και απρόσκοπτη διακίνηση και εγκατάσταση μεταναστών και δεν θα επαναπροωθούν μετανάστες πίσω στις χώρες προελεύσεως,
– θα επιτρέψουν σε όλους τους μετανάστες να έχουν πρόσβαση στο βασικό εθνικό σύστημα υγείας, ασφαλίσεως και εκπαιδεύσεως,
– θα διευκολύνουν την χωρίς όρους επανένωση των οικογενειών των μεταναστών στην χώρα υποδοχής,
– θα επιτρέπουν το πολύπλοκο θέμα της κοινωνικής ενσωματώσεως να υπάγεται στην βούληση των μεταναστών και όχι στους νόμους και στις αποφάσεις των χωρών υποδοχής,
– θα προωθούν «φιλομεταναστευτικές» νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως π.χ. λήψη μέτρων για την άμβλυνση της κριτικής απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις του μεταναστευτικού,
– θα μεριμνούν ώστε ο δημόσιος διάλογος για τον μεταναστευτικό να είναι «ανοικτός, βασισμένος σε στοιχεία» και η κατανόηση του Συμφώνου «ρεαλιστικότερη, πιο ανθρώπινη και πιο εποικοδομητική»,
– τα ΜΜΕ θα πρέπει να «ενσωματωθούν στον μηχανισμό ρυθμίσεως της μεταναστεύσεως» με έναν κατευθυνόμενο και μονοδιάστατο «φιλομεταναστευτικό» τρόπο, που ουσιαστικά θα περιορίζει την ελευθερία της γνώμης.
Η μόνιμη επωδός των υποστηρικτών του Συμφώνου για την Μετανάστευση είναι πως πρόκειται για μια «απλή δήλωση προθέσεων», νομικά μη δεσμευτική. Αυτό όμως, όπως
ισχυρίζονται πολλοί επικριτές του Συμφώνου, μπορεί να ισχύει τυπικά, στην πράξη οι πάμπολλες «νουθεσίες» του Συμφώνου «επιβάλλονται» και γίνονται «υποχρεωτικές», τουλάχιστον πολιτικά και ηθικά και μπορεί ακόμα, υπό ορισμένες συνθήκες, να παράγουν νομικό αποτέλεσμα και να μετατραπούν σε εθιμικό δίκαιο το οποίο θα μπορεί να επικαλεσθεί ο κάθε μετανάστης. Οι προτροπές και η πίεση για ανάληψη κρατικής ευθύνης συναντώνται τόσο συχνά στο Σύμφωνο του ΟΗΕ που τελικά το εθνικό δίκαιο, με την συμβολή και των γνωστών «προοδευτικών» πολιτικών δυνάμεων, δεν θ’ αργήσει να προσαρμοσθεί στις «προτροπές» του ΟΗΕ.
Είναι σαφές ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι ακτιβιστές του «δικαιωματισμού» και οι πολυπληθείς παράγοντες που συγκροτούν ή υποβοηθούν την «βιομηχανία της μεταναστεύσεως» γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι η ελεύθερη μαζική μετανάστευση εντός των επόμενων λίγων δεκαετιών θ’ αλλάξει ριζικά τα πληθυσμιακά, εργασιακά, κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα της Ευρώπης, που εν κατακλείδι μπορεί να σηματοδοτήσουν και το τέλος του γνωστού μας δυτικού πολιτισμού.
Γίνεται επίσης αντιληπτό ότι για τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση η εργασιακή – οικονομική παράμετρος της μεταναστεύσεως αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, ενώ οι πολιτισμικές και θρησκευτικές ταυτότητες και ιδιαιτερότητες των ευρωπαϊκών λαών και εθνών δεν αποτελούν σημείο αναφοράς.
Γεγονός που αποτελεί βεβαίως ένα πρώτης τάξεως πολιτικό δώρο για τις «λαϊκιστικές» δυνάμεις της Ευρώπης προκειμένου ν’ αυξήσουν κι άλλο την δημοφιλία τους, όπως κατέδειξε πρόσφατα η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση για το θέμα αυτό στην γερμανική βουλή. Εντυπωσιακή είναι πάντως και η άγνοια για το Σύμφωνο του ΟΗΕ και η εν γένει η «νηφαλιότητα» της ελληνικής κοινής γνώμης για το θέμα της μεταναστεύσεως, που εκ των πραγμάτων λειτουργεί υποστηρικτικά στις καταστροφικές θέσεις για το μεταναστευτικό της κυβερνήσεως Τσίπρα.
πηγή
https://hellas-now.com/diethnes-symfono-metanasteysis-ayto-poy-psifizetai-se-liges-imeres-den-tha-echei-proigoymeno/
0 Σχόλια