Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ" ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΟΛΑΦΟΣ

Τα ελληνικά δικαστήρια είναι ο τόπος, όπου με το άλλοθι της λατρείας των τύπων, εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια του πολίτη, που αντιμετωπίζεται σαν σκουπίδι, και παραβιάζεται με τον πιό εξωφρενικό τρόπο η ουσία των νόμων, του συντάγματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων
.Όταν η σήψη και η διάλυση του δικαστικού μηχανισμού έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε πριν από μερικά χρόνια δικαστές άρχιζαν να επιδικάζουν στους εαυτούς τους μισθολογικές αυξήσεις, η αντίδραση του κράτους, αντί να βελτιώσει τους μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνη, ώστε να μη συμβαίνουν αυτά τα φαινόμενα, ήταν να τροποποιήσουν το σύνταγμα, και τέτοιες διαφορές να δικάζονται πλέον από ανώτατα δικαστήρια, τα οποία ελέγχονται από την κομματική εξουσία, και τα οποία μπορούν με τη σειρά τους να ελέγχουν και τους κατώτερους δικαστές με μυστικές εγκυκλίους, πειθαρχικές διαδικασίες και άλλες παρεμβάσεις.

Δεν γνωρίζω, ούτε υιοθετώ όσα συγκλονιστικά θα διαβάσετε παρακάτω..
Οφείλω όμως να πω, πως έχουν δει τόσα τα μάτια μου, που δεν εμπιστεύομαι την ... δικαιοσύνη... χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και έντιμοι δικαστές...

Πόσοι όμως είναι αυτοί, σε μια δικαιοσύνη, που έχει προ πολλού απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, για τον απλό πολίτη;;;


Καλλιόπη Σουφλή


https://attikanea.blogspot.com/





Iudex damnatur ubi nocens absolvitur

Η δικαιοσύνη είναι ίσως η κρισιμότερη από όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής.

Και αυτό γιατί αποτελεί τον τελικό στόχο, το τελικό αγαθό (sumum bonum) της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, τόσο με τη μορφή της κοινωνικής δικαιοσύνης, όσο και με αυτή της ατομικής, που είναι και μία από τις προϋποθέσεις της προηγούμενης - αλλιώς η διαφορετική αντιμετώπιση των επιμέρους ατόμων εισάγει ουσιαστικά (πρόσθετες) ταξικές διακρίσεις.


Γι' αυτό και όλα τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα μένουν κενός λόγος χωρίς τη ύπαρξη δικαιοσύνης και ούτε κοινωνική συνοχή μπορεί να επιτευχθεί πραγματικά χωρίς αυτή.

Μπορεί επομένως η δικαιοσύνη να θεωρηθεί ως η Λυδία λίθος και καθρέφτης κάθε καθεστώτος.


Τα σύγχρονα κράτη προσπαθούν να πετύχουν το αγαθό της δικαιοσύνης επιδιώκοντας να εξασφαλίσουν συνθήκες λειτουργικής ανεξαρτησίας στους δικαστές, ώστε να μπορούν να αποφασίζουν ελεύθερα και χωρίς παρεμβάσεις ("χωρίς φόβο και πάθος"). Από την άλλη πλευρά υποχρεώνουν τους δικαστές να έχουν τέτοια συμπεριφορά και στάση, ώστε να μπορούν να εμπνέουν
το κύρος και το σεβασμό αυτών που δικάζουν και γενικότερα όλης της κοινωνίας. Γι' αυτό και επιβάλουν αναλυτική αιτιολόγηση των αποφάσεων και των ενεργειών τους και διαφάνεια και δημοσιότητα των δικαστικών διαδικασιών.


Αυτά φυσικά ισχύουν στο βαθμό που αναφερόμαστε σε μια χώρα που έχει ενσωματώσει τις αρχές της σύγχρονης δημοκρατικής διακυβέρνησης. Γιατί σε πολλές τριτοκοσμικές (και όχι μόνο) χώρες αυτά παραμένουν στη θεωρία.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, παρ' όλους τους βαυκαλισμούς που ακούγονται περί δημοκρατίας, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μία κοινωνική δυναμική που ευνοεί τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Είναι γνωστό άλλωστε οτι η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των πιο διεφθαρμένων κρατών στην Ευρώπη (υψηλότερα ακόμα και από πολλές από αυτές που γνώρισαν τη μετακομμουνιστική κοινωνική κατάρρευση).

Σ' αυτή τη συγκυρία οι δικαστικοί μηχανισμοί, όχι μόνο δεν έχουν προβάλλει αντίσταση, δικαιώνοντας το θεσμικό τους ρόλο, αλλά έχουν αναδειχθεί σε βασικούς πυλώνες του διεφθαρμένου κράτους.


Η στρεψοδικία που επικρατεί στα ελληνικά δικαστήρια δημιουργεί μιά κουλτούρα που έχει μετατρέψει την έννοια της ανεξαρτησίας των δικαστικών σε αυθαιρεσία των αποφάσεών τους.

Όποιος είχε την ατυχία να εμπλακεί σε κάποιο σημαντικό βαθμό με δίκες, μπορεί να διαπιστώσει οτι πολλές φορές οι δικαστικές αποφάσεις δεν περιέχουν αιτιολόγηση, παρόλο που αυτό απαιτείται από το σύνταγμα, ώστε να ελαχιστοποιούνται τα περιθώρια μεροληψίας και εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων.

Αλλά και όταν ακόμα υπάρχει αιτιολόγηση, αυτή είναι συνήθως παιδαριώδης και συχνά έχει μικρή - ή και καμία - σχέση με τις μαρτυρίες και τα υπόλοιπα αποδεικτικά στοιχεία.

Έτσι τα γεγονότα που περιγράφονται στις δικαστικές αποφάσεις σπανίως προκύπτουν από "επιστημονική" έρευνα και πολλές φορές είναι απλώς το αποτέλεσμα παρασκηνιακών "διακανονισμών".

Πάρα πολλοί δικαστές είναι τόσο τόσο πωρωμένοι που μπορούν να λένε τις μεγαλύτερες τερατολογίες χωρίς τη ντροπή που θα ένοιωθε ένας φυσιολογικός άνθρωπος με μέση ηθική συνείδηση.


Ακόμα και τα πρακτικά των δικών δίνονται μετά από μήνες ή χρόνια, ώστε να υπάρχει η ευχέρεια να χαλκευτούν κατάλληλα, χωρίς να υπάρχει θεσμοποιημένος μηχανισμός αμφισβήτησής τους.

Τελευταία μάλιστα εμφανίστηκαν κρούσματα, όπου δικαστές αντέταξαν στους πολίτες - υπηκόους, εκτός από την έμμεση βία της αυθαιρεσίας των αποφάσεών τους, και άμεση φυσική βία.


Αν και διακηρύσσεται συχνά η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας, ένας προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να καταλάβει οτι η πολιτική εξουσία ποδηγετεί τους δικαστικούς μηχανισμούς.


Οι όποιες (προσχηματικές) προσπάθειες γίνονται για να διορθωθεί η κατάσταση στους δικαστικούς μηχανισμούς, που αναπόφευκτα ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτή στους πολίτες, δεν έχει ως τελικό στόχο την εξυγίανσή τους, αλλά την απόκρυψη των αδυναμιών τους.

Άλλωστε κανένα νομοθετικό μέτρο δεν μπορεί να αποδώσει, αφού στην περίπτωση της διεφθαρμένης "δικαιοσύνης", δεν προϋποθέτει την μόνο την εφαρμογή του, αλλά και τον τελικό έλεγχό του από τους ίδιους ανθρώπους που υποτίθεται οτι ελέγχει, από αυτό το ίδιο σάπιο περιβάλλον.


Για παράδειγμα, όταν η σήψη και η διάλυση του δικαστικού μηχανισμού έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε πριν από μερικά χρόνια δικαστές άρχιζαν να επιδικάζουν στους εαυτούς τους μισθολογικές αυξήσεις, η αντίδραση του κράτους, αντί να βελτιώσει τους μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνη, ώστε να μη συμβαίνουν αυτά τα φαινόμενα, ήταν να τροποποιήσουν το σύνταγμα, και τέτοιες διαφορές να δικάζονται πλέον από ανώτατα δικαστήρια, τα οποία ελέγχονται από την κομματική εξουσία, και τα οποία μπορούν με τη σειρά τους να ελέγχουν και τους κατώτερους δικαστές μεμυστικές εγκυκλίους, πειθαρχικές διαδικασίες και άλλες παρεμβάσεις.

Έτσι το κράτος δεν κινδυνεύει από απρόβλεπτες δικαστικές αποφάσεις που θα ανατρέψουν την εισοδηματική πολιτική.

Οι υπόλοιποι Έλληνες βέβαια συνεχίζουμε να δικαζόμαστε από αυτόν το διαλυμένο και διεφθαρμένο δικαστικό μηχανισμό.


Άλλωστε ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί επιλέγουν τις αίθουσες των δικαστηρίων για να λύσουν τις πολιτικές τους διαφορές με θεαματικό τρόπο.

Και το μόνιμο άλλοθι στις περιπτώσεις που πολιτικοί ή στενά με αυτούς συνδεδεμένα πρόσωπα εμπλέκονται σε σκάνδαλα και ατασθαλίες είναι η επίκληση του εισαγγελέα.

Εκ του ασφαλούς φυσικά, γιατί έτσι όπως έχει καταντήσει η "δικαιοσύνη", όχι στις πιέσεις που αναπόφευκτα δημιουργούνται σε τέτοιου είδους υποθέσεις είναι ικανή να αντισταθεί, αλλά ούτε να προστατεύσει στοιχειωδώς την τιμή, την περιουσία, ίσως ακόμα και τη ζωή των απλών πολιτών στην καθημερινή ζωή τους. Έτσι η διαφθορά που μαστίζει τον κρατικό μηχανισμό, εκπορευόμενη από τις ίδιες κομματικές μήτρες, μεταφέρεται και διαλύει και την τελευταία επίφαση "κράτους δικαίου".


Ένας άλλος τρόπος απόκρυψης της θλιβερής κατάστασης που επικρατεί στους δικαστικούς μηχανισμούς είναι η αδιαφάνεια.

Πρόσφατα το ελληνικό κράτος καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την απαγόρευση κριτικής διεφθαρμένων δικαστών. Άλλωστε η επιλογή των δικαστών που θα δικάσουν μόνο θεωρητικώς γίνεται με δημόσια κλήρωση, άλλα πρακτικά με τις συνήθεις αδιαφανείς διαδικασίες.

Είναι χαρακτηριστικό του πόσο λίγη εμπιστοσύνη έχει
το ίδιο το κράτος στη "δικαιοσύνη" του, και ο τρόπος που έγιναν οι τελευταίες δίκες σχετικά με την τρομοκρατία, όπου υπήρχε ενδιαφέρον και από αλλοδαπούς παράγοντες.

Γιά να μην υπάρξουν "εκπλήξεις" ψηφίστηκε ειδική νομοθεσία, ώστε να γίνεται προεπιλογή των δικαστών που θα κληρωθούν για να δικάσουν. Οι υπόλοιποι δικαστές φαίνεται οτι είναι κατάλληλοι μόνο γιά εμάς τους "ιθαγενείς"!


Χαρακτηριστική έκφραση του διεφθαρμένου κράτους φαίνεται να είναι οι εισαγγελίες και γενικότερα η ποινική δικαιοσύνη, όπου σπανίζουν οι τεκμηριωμένες αποφάσεις, ενώ η τρομοκρατία που εύλογα υφίσταται κάποιος που αντιμετωπίζει προφυλάκιση από τον εμφανώς διεφθαρμένο και μεροληπτικό δικαστικό μηχανισμό, μπορεί να τον κάνει ευεπίφορο σε κάθε είδους εκβιασμό και εκμετάλλευση.


Όποιος εξοικειωθεί λίγο με τις διαδικασίες στα δικαστήρια θα μπορέσει να παρατηρήσει πολλές φορές εισαγγελείς να αναλαμβάνουν χωρίς ίχνος ντροπής την υπεράσπιση από έδρας εμφανώς ένοχων κατηγορούμενων.

Οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να δείχνουν αυστηρότητα και σκληρότητα ή να προβαίνουν σε προφυλακίσεις σε άλλες περιπτώσεις, που φυσικά δεν είναι "κανονισμένες".

Και αυτή τη μεροληπτική, ιδιοτελή και καταχρηστική άσκηση της εξουσίας που τους εμπιστεύτηκε η κοινωνία την αποκαλούν "ελεύθερη κρίση"!


Η μεροληπτική, εξαρτημένη και αντίθετη με τις κοινωνικές αξίες "δικαστική κρίση" γίνεται αισθητή στα μικτά ορκωτά δικαστήρια, οπότε παρατηρείται συχνά το φαινόμενο σύσσωμα οι ένορκοι, που δικάζουν με γνώμονα τη συνείδησή τους, να αποφασίζουν διαφορετικά από τους υπάλληλους δικαστές.

Γι' αυτό, τον τελευταίο καιρό, ασκούνται πιέσεις για περιορισμό των ενόρκων, ενώ είναι ίσως οι μόνοι που μπορούν να μετριάσουν κάπως τη σαπίλα του δικαστικού συστήματος (τουλάχιστον στις σημαντικότερες περιπτώσεις).

Με τον τρόπο αυτό επίορκοι εισαγγελείς και δικαστές, και όσοι μπορούν μέσω αυτών να ασκούν έλεγχο ή να επηρεάζουν τη "δικαιοσύνη", θα μπορούν να συγκεντρώσουν ακόμα μεγαλύτερη εξουσία και να ασκούν ακόμα μεγαλύτερη καταπίεση στον ελληνικό λαό.


Οι δίκες στα ελληνικά δικαστήρια μπορεί να κρατήσουν δεκαετίες και το ελληνικό κράτος έχει καταδικαστεί πολλές φορές γιά το λόγο αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Παρόλα αυτά δεν υπάρχει καμία προθεσμία έκδοσης των δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες εκδίδονται πολλούς μήνες ή και χρόνια μετά από τη δίκη.

Όσα ισχύουν γιά την υπόλοιπη διοίκηση σχετικά με την υποχρέωση των υπηρεσιών να απαντούν, και μάλιστα σε συγκεκριμένες και εύλογες προθεσμίες, δεν έχουν καμία εφαρμογή στην ελληνική "δικαιοσύνη".


Κομβικό στοιχείο στη δικαστική διαφθορά είναι προφανώς διαπλεκόμενοι με δικαστικούς δικηγόροι. Γι' αυτό και οι δικηγόροι, δικαστές και άλλα πρόσωπα που συνδέονται με το γενικότερο φαινόμενο της διαφθοράς στο κράτος ή απλώς λόγω της θέσεως τους αντιλαμβάνονται τη διάλυση και τεράστια διαφθορά του δικαστικού μηχανισμού, και δεν φωνάζουν (τουλάχιστον τόσο δυνατά όσο θα μπορούσαν) - όπως φυσικά και μεγιστάνες τύπου Μπερλουσκόνι, ημεδαποί ή αλλοδαποί (που γνωρίζουμε όλοι οτι προκλητικά δεν τολμά η "δικαιοσύνη" να τους αγγίξει) - αποτελούν ένα διαρκώς διευρυνόμενο κύκλο ανθρώπων που απολαμβάνουν μιας ( όχι τυπικής όπως
οι βουλευτές, αλλά) ουσιαστικής δικαστικής ασυλίας.


Οι άνθρωποι αυτοί, έχοντας εξασφαλισμένη ατιμωρησία από το διαλυμένο και διεφθαρμένο δικαστικό μηχανισμό (στο βαθμό τουλάχιστον που δεν έχουν "προσβλητική συμπεριφορά κατά συναδέλφων και δικηγόρων"), μπορούν να επιδίδονται ανενόχλητοι σε απάτες, σφετερισμούς περιουσιών και κάθε είδους αδικίες εις βάρος των υπόλοιπων Ελλήνων πολιτών.

Αποτέλεσμα μεταξύ άλλων είναι η μειωμένη αξιοπιστία του δικηγορικού επαγγέλματος στην ελληνική κοινή γνώμη και τα πολλά παράπονα που εκφράζονται για δικηγόρους.



ΗΔΗ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΟΡΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ.


Δημιουργείται με τον τρόπο αυτό ένα πραγματικό δικαστικό παρακράτος που έχει μετατρέψει τη δικαιοσύνη, από θεματοφύλακα και εκφραστή των αξιών που συνέχουν την κοινωνία σε ψευδεπίγραφο μηχανισμό θεσμοποιημένης αδικίας, από έσχατο καταφύγιο και προστάτη του δικαίου σε όργανο αυθαιρεσίας υπέρ αυτών που έχουν προνομιακή πρόσβαση σ' αυτό. Το πολίτευμα, χάνοντας έτσι βαθμιαία τους τελευταίους μηχανισμούς σχετικής ισονομίας, διολισθαίνει εντονότερα από μιά προβληματική δημοκρατία προς μιά δικαστικά επιβαλλόμενη ολιγαρχία.

Οι λίγες περιπτώσεις που κατάφεραν να βγουν στη δημοσιότητα είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου της διαφθοράς που υποβόσκει στους διαδρόμους και στα γραφεία της ελληνικής "δικαιοσύνης".

Τα ελληνικά δικαστήρια είναι ο τόπος, όπου με το άλλοθι της λατρείας των τύπων, εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια του πολίτη, που αντιμετωπίζεται σαν σκουπίδι, και παραβιάζεται με τον πιό εξωφρενικό τρόπο η ουσία των νόμων, του συντάγματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.



Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απονομής "δικαιοσύνης"




Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απονομής "δικαιοσύνης"Η ιστορία ξεκινάει όταν ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας [ΕΤ] εμφανίζει με τον καιρό γεροντική άνοια (σύνδρομο Alzheimer).

Όταν η οικογένειά του (παιδιά, αδέλφια) αντιλαμβάνεται αυτό, για την προστασία της περιουσίας του, ζητούν, όπως η νομοθεσία ορίζει, να τεθεί σε δικαστική συμπαράσταση. Η αίτηση γίνεται από το μεγαλύτερο παιδί του πάσχοντος [ΚΤ], που προτείνει (μετά από συνεννόηση και με τα άλλα μέλη της οικογένειας) τον ορισμό του ίδιου ως δικαστικού συμπαραστάτη και μέλη του εποπτικού συμβουλίου άλλα μέλη της οικογένειας.

Για προληπτικούς μάλιστα λόγους, με βάση τα ιατρικά πιστοποιητικά, εκδίδεται και προσωρινή διαταγή και δεσμεύονται προσωρινά, μέχρι την έκδοση της οριστικής δικαστικής απόφασης τα περιουσιακά στοιχεία του πάσχοντος [ΕΤ] στις τράπεζες και αλλού.


Στη συζήτηση αυτής της αίτησης στο δικαστήριο εμφανίζεται ένας δικηγόρος [ΓΔΒ] δήθεν ως εκπρόσωπος του πάσχοντος (ο οποίος φυσικά δεν μπορεί λόγω της ασθένειάς του να αντιληφθεί τίποτε - δήλωσε μάλιστα όταν τον πήγαν στο δικαστήριο οτι έχει καλές σχέσεις με το παιδί του που τυπικά ζήτησε τη δικαστική του συμπαράσταση) και επιτίθεται με βαρείς χαρακτηρισμούς στον γιο [ΚΤ] του πάσχοντος που προσπάθησε να προστατεύσει τον πατέρα του (μεταξύ άλλων του αποδίδειπρόθεση να σφετεριστεί την περιουσία του αδελφού του [ΓΤ]) και υποστηρίζει οτι ο (υποτιθέμενος) πελάτης του [ΕΤ] δεν έχει πρόβλημα πνευματικής διαύγειας.


Ζητάει επίσημη πραγματογνωμοσύνη
(η οποία γίνεται δεκτή από την πλευρά της οικογένειας του πάσχοντος) και (διαβλέποντας οτι οι ισχυρισμοί του σχετικά με την πνευματική υγεία του "πελάτη" του δεν θα γίνουν δεκτοί μετά από την εμφάνισή του στο δικαστήριο) προτείνει ως δικαστικό συμπαραστάτη (πάντα για λογαριασμό του πάσχοντα πελάτη του που δεν μπορεί να αντιληφθεί τίποτε!) έναν εξ αγχιστείας συγγενή [ΜΚ] του που ήταν πιό ηλικιωμένος από τον συμπαραστατέο (83 ετών), ήταν γνωστό οτι ήταν άρρωστος, και απεβίωσε πράγματι μετά από 3 μήνες!


Η απόφαση του δικαστηρίου αναβάλλει την οριστική απόφασή του ώστε να πραγματοποιηθεί και επίσημη πραγματογνωμοσύνη και διατηρεί τον γιο του πάσχοντος ως (προσωρινό) δικαστικό συμπαραστάτη.


Μετά και από την επίσημη πραγματογνωμοσύνη και παρέμβαση και του άλλου γιου του πάσχοντος [ΓΤ] υπέρ του αδελφού του [ΚΤ], ο άνθρωπος τίθεται πράγματι σε δικαστική συμπαράσταση. Ο δικηγόρος [ΓΔΒ] δεν εμφανίζεται στη δεύτερη αυτή συζήτηση στο δικαστήριο, δεδομένου μάλιστα οτι είχε ήδη πεθάνει ο άνθρωπος που είχε προτείνει ως δικαστικό συμπαραστάτη [ΜΚ] (και ο οποίος πιθανότατα δεν είχε ιδέα για τις ενέργειες του δικηγόρου [ΓΔΒ]).


Στο μεταξύ, οι υποψίες της οικογένειας επιβεβαιώνονται πράγματι, γιατί όταν ο δικαστικός συμπαραστάτης [ΚΤ] μετά από το διορισμό του μπορεί να έχει πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς του πάσχοντα πατέρα του [ΕΤ] ανακαλύπτει οτι αυτοί έχουν αποκτήσει, λίγους μήνες πριν ο τελευταίος τεθεί σε δικαστική συμπαράσταση, και συνδικαιούχο [ΣΜ], ο οποίος έχει αρχίσει ήδη να τους εκταμιεύει!


Όσο για το τμήμα των καταθέσεων που δεν πρόλαβε να εκταμιευτεί ακόμα, και η τράπεζα αρνείται να εκταμιεύσει στο "συνδικαιούχο", γιατί έχει δεσμευτεί μετά από ενέργειες του γιού του και ήδη και δικαστικού του συμπαραστάτη [ΚΤ], ο "συνδικαιούχος" [ΣΜ] πραγματοποιεί εξώδική διαμαρτυρία προς την τράπεζα και στη συνέχεια και αγωγή, μέσω δικηγόρου φυσικά, και ζητάει την εκταμίευσή τους.

Μέσω ποιού δικηγόρου όμως; Ναι, σωστά μαντέψατε, του ίδιου δικηγόρου [ΓΔΒ] που εμφανίστηκε ως δικηγόρος του πάσχοντος και κατηγορούσε τον γιο του οτι προσπαθεί να αρπάξει την περιουσία του πατέρα του και να αδικήσει τον αδελφό του!


Έτσι ο δικηγόρος αυτός [ΓΔΒ] όχι μόνο έχει εξαπατήσει το δικαστήριο (παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως πληρεξούσιο κάποιου ανθρώπου που δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι γινόταν), όχι μόνο έχει συκοφαντήσει και δυσφημίσει τον γιο
[ΚΤ] του "πελάτη" του [ΕΤ], αλλά έχει υποπέσει (μεταξύ άλλων) και στο αδίκημα της απιστίας δικηγόρου (άρθρο 233 ποιν.κωδ.).

Πράγματι όχι μόνο προσπάθησε να εμποδίσει την οικογένεια του ανθρώπου να προστατεύσει την περιουσία του, προτείνοντας ως δικαστικό συμπαραστάτη του έναν ακατάλληλο λόγω ηλικίας και υγείας άνθρωπο (αντί για τα ίδια τα παιδιά του!), αλλά έχει ενεργήσει ως δικηγόρος δύο ανθρώπων που είχαν αντίθετα συμφέροντα (και ήταν ήδη αντίδικοι μετά από τις ενέργειες της οικογένειας του πάσχοντος), δηλαδή του "συνδικαιούχου" [ΣΜ] και του πραγματικού δικαιούχου [ΕΤ] και συμπαραστατούμενο από τους γιους του και την οικογένειά του.


ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ;


Μάλιστα ο δικηγόρος αυτός [ΓΔΒ], προφανώς όντας βέβαιος για την ατιμωρησία του και τις προσβάσεις που θα μπορούσε να έχει στο διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο δικαστικό σύστημα του ελληνικού κράτους, δεν δίστασε μετά από την έκδοση της οριστικής απόφασης του πρωτοδικείου να ασκήσει (πάντα για λογαριασμό του ανθρώπου που πάσχει από σύνδρομο Alzheimer) και έφεση!


Χωρίς να προτείνει κάποιο συγκεκριμένο άτομο ως δικαστικό συμπαραστάτη (αφού είχε πεθάνει αυτός που είχε προτείνει στο πρωτοδικείο [ΜΚ]), επαναλαμβάνοντας κατά τα άλλα τους ίδιους συκοφαντικούς ισχυρισμούς, με σκοπό να δυσχεράνει την προστασία της περιουσίας του ανθρώπου που υποτίθεται εκπροσωπούσε!

Φυσικά και πάλι δεν εμφανίστηκε στο εφετείο για να υποστηρίξει την έφεσή του, αφού δεν είχε τίποτε να προτείνει ή να στηρίζει τους ισχυρισμούς του. Έτσι υπέπεσε και για δεύτερη φορά (εκτός των άλλων) στο αδίκημα της απιστίας δικηγόρου.


Τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια πείθουν οτι ο δικηγόρος αυτός πρέπει να είναι και ο εγκέφαλος της επιχείρησης σφετερισμού της περιουσίας του πάσχοντος.

Πράγματι, εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε οτι ο ίδιος δικηγόρος [ΓΔΒ], την εποχή που η οικογένεια του πάσχοντος ζητούσε τη δικαστική του συμπαράσταση, μαζί με τον "συνδικαιούχο" [ΣΜ] έπαιρναν τον πάσχοντα [ΕΤ] (που δεν είχε πλέον την ικανότητα του λογικού λόγω της ασθένειας του) και τον πήγαιναν στις τράπεζες για να πραγματοποιεί τραπεζικές συναλλαγές που απέβλεπαν σε βλάβη της περιουσίας του.

Είναι δηλαδή συνένοχος
και απάτης εις βάρος του "πελάτη" του, που του παρίσταναν οτι κάνει επωφελή γιά τον εαυτό του πράξεις όταν έβαζε συνδικαιούχους, και των τραπεζικών υπαλλήλων, στους οποίους παρίσταναν οτι ο άνθρωπος είναι ικανός για δικαιοπραξία.

Ακόμα ο δικηγόρος αυτός [ΓΔΒ] παίζει το ρόλο του βασικού μάρτυρα στη διεκδίκηση του "συνδικαιούχου" [ΣΜ] των καταθέσεων του εξαπατηθέντος που δεν πρόλαβαν να εκταμιεύσουν!


ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ, ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΑΘΩΩΝΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΟΥΝ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΕΡΓΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ"ΣΥΝΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥ".



Ιδού πώς!




Η πρώτη μήνυση
Η μήνυση
Οι μαρτυρίες
Οι απολογίες
Οι συμπληρωματικές απολογίες
Το βούλευμα του πρωτοδικείου
Το βούλευμα του εφετείου
Οι καταγγελίες


Ως μάρτυρες καταθέτουν η μητέρα του μηνυτή [ΝΚ] που ήταν παρούσα στο δικαστήριο την ημέρα της δίκης, συγγενής της "συνδικαιούχου" [ΜΜ] και από την πλευρά του δικηγόρου [ΓΔΒ] δύο δικηγόροι φίλοι του [Δ1,Δ2] (που δεν γνωρίζουν τίποτε για τα γεγονότα και απλώς γνωμοδοτούν για αφηρημένα νομικά θέματα).


Οι μάρτυρες των κατηγορουμένων, όπως είναι φυσικό προσπαθούν να δείξουν οτι δεν υπήρχε σχέση ανάμεσά τους και οτι δεν υπήρχε πρόθεση προσβολής του μηνυτή.


Όμως το γεγονός οτι ο ίδιος δικηγόρος υποστήριξε δύο ανθρώπους με διαφορετικά συμφέροντα δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, ούτε και φαίνεται να έχουν οι μάρτυρες γνώση των ενεργειών του δικηγόρου προς τις τράπεζες.

Ούτε και αυτά που καταθέτει το μέλος του εποπτικού συμβουλίου [ΕΒ], που τυχαίνει να είναι συγγενής εξ αγχιστείας του δικηγόρου, και δέχεται να τα καταθέσει ύστερα από πιέσεις του κατηγορούμενου, επειδή δεν γνωρίζει ακόμα τις ενέργειές του εις βάρος του (ακούσιου) "πελάτη" [ΕΤ] του κατηγορούμενου, δεν υποστηρίζει αυτά που εμφανίζονται στα βουλεύματα των δικαστικών.

Επί πλέον είναι προφανώς αναξιόπιστη, γιατί αν τα πίστευε δεν θα έπρεπε να ήταν μέλος του εποπτικού συμβουλίου. Γι' αυτό και όταν κατάλαβε την απάτη που είχε γίνει έδωσε αντίθετες καταθέσεις.


Οι δικαιολογίες που φέρνει στην απολογία του ο κατηγορούμενος δικηγόρος είναι σε κάποια σημεία ίσως χειρότερες από τις πράξεις του.


Πρώτα απ' όλα ομολογεί οτι δε ρώτησε όσους πρότεινε για εποπτικό συμβούλιο (το άλλο παιδί του "πελάτη του [ΓΤ] - και προφανώς δεν είχε ρωτήσει και αυτόν που πρότεινε για δικαστικό συμπαραστάτη, που ήταν άρρωστος και απεβίωσε μετά από 3 μήνες).


Όσα έγραψε τα αποδίδει σε εντολή του "πελάτη" του [ΕΤ], ο οποίος υποτίθεται έχει πλήρη συναίσθηση όσων λέγει και πλήρη πνευματική διαύγεια (τότε όμως τι τον ήθελε τον δικαστικό συμπαραστάτη που υποτίθεται οτι πρότεινε;).


Στη συμπληρωματική απολογία του, που του ζητήθηκε μετά από την αποκάλυψη οτι είχε συντάξει και εξώδικο για λογαριασμό της συγκατηγορούμενης του [ΣΜ], το παραδέχεται με θράσος και υποστηρίζει οτι "παρόμοια δήλωση θα συνέτασσε οποιοσδήποτε δικηγόρος" (αυτή είναι η αντίληψη που έχει για τη δικηγορία!).

Παραδέχεται επίσης την παρουσία του στην τράπεζα μαζί με την "συνδικαιούχο" συγκατηγορούμενή του, τις παραμονές του ορισμού του δικαστικού συμπαραστάτη, όπου έκανε τραπεζικές πράξεις.


Είναι δηλαδή ο δικηγόρος [ΓΔΒ] ένοχος και για απάτη, αφού εξαπάτησε τον ανήμπορο "πελάτη" του [ΕΤ] (που του παρουσίαζε τη μεταβίβαση της περιουσίας του ως επωφελή πράξη), και τους τραπεζικούς
υπαλλήλους (που τους εμφάνιζε έναν άνθρωπο που πάσχει από άνοια, και που δεν είχε αίσθηση της αξίας του χρήματος, ως ικανό να κάνει τραπεζικές πράξεις). Προφανώς για να μπορέσει να καρπωθεί ο "συνδικαιούχος" τις καταθέσεις του πελάτη του, που όπως λέει υπεράσπιζε!


Έτσι η εισαγγελέας Μάρθα Αρχοντίδου κάνει παραπεμπτική πρόταση για τους κατηγορούμενους (όχι όμως και για την απάτη).

Επειδή όμως ο κατηγορούμενος είναι δικηγόρος (οι δικηγόροι είναι περισσότερο ίσοι από τους υπόλοιπους για το δικαστικό σύστημα), η εισαγγελική πρόταση παραπέμπεται στο εφετείο, όπου ο εισαγγελέας το επιστρέφει επειδή κατά τη "γνώμη" του δεν υπάρχουν ούτε καν ενδείξεις ενοχής (χωρίς αιτιολόγηση)!

Έτσι το δικαστικό συμβούλιο αποτελούμενο από τους Θεόδωρο Κανελλόπουλο, Αθανασία Βασιλάκη και Μαλαματένια Κουράκου κάνουν το καλύτερο δυνατόν για να ικανοποιήσουν την αναιτιολόγητη "γνώμη" του εισαγγελέα του εφετείου και ισχυρίζονται οτι "δεν υπάρχουν ενδείξεις" ενοχής.


ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΟΜΩΣ, ΑΦΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ"ΣΥΝΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥ", ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΕ.


Ακόμα χειρότερα στο εφετείο, με εισήγηση της αντιεισαγγελέως εφετών Α. Ζαΐρη, που παρουσίασε ο αντιεισαγγελέας εφετών Ι. Χρυσός, δεν διστάζουν, προκειμένου να διευκολύνουν τους κατηγορούμενους στις απάτες τους, δεν διστάζουν να επινοήσουν γεγονότα, που δεν στηρίζονται σε μαρτυρίες (και που δεν απετέλεσαν καν αντικείμενο της ανάκρισης, όπως ήταν φυσικό), ώστε να μειώσουν ηθικά τα παιδιά του πάσχοντα που έκαναν το "λάθος" να ασχοληθούν με τον πατέρα τους όταν αρρώστησε και δεν άφησαν να τον ξεκάνουν οι κατηγορούμενοι για να του αρπάξουν την περιουσία (και ιδιαίτερα το μεγαλύτερο παιδί του που ανέλαβε για λογαριασμό της οικογένειας το ρόλο του δικαστικού συμπαραστάτη).


ΦΥΣΙΚΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΥΟ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ "ΣΥΝΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥ", ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ!


Το Δικαστικό συμβούλιο αποτελούμενο από τους Ζήση Κώττα,
Γεώργιο Γιαννούλη και Δημήτριο Κόμη, όπως και ο αντιεισαγγελέας Ι. Χρυσός που παρουσίασε την πρόταση (αν δεν είναι συνένοχοι του συντάκτη του βουλεύματος) φαίνεται σαν να μην έχουν ούτε τη στοιχειώδη κρίση να αντιληφθούν το μέγεθος των τερατολογιών της εισαγγελικής πρότασης καιτην υιοθετούν αυτούσια και άκριτα.


Το πόσο μεροληπτική είναι η "κρίση" της A. Ζαΐρη (που έχει ψάξει υποτίθεται τόσο πολύ το θέμα, ώστε κατάλαβε οτι τα παιδιά του πάσχοντα ενδιαφέρονται μόνο για την περιουσία του πατέρα τους, ενώ ο δικηγόρος του είναι αυτός που πραγματικά ενδιαφέρεται να διαβιοί σε καλύτερες συνθήκες) μπορεί να το καταλάβει κανείς, απλώς και μόνο από αυτά που γράφει, χωρίς να χρειάζεται να εξετάσει παραπέρα την υπόθεση.


Πράγματι, αν (όπως αναφέρει) "η συμβίωση του με την τέως νύφη του ήταν και βιολογικά και ψυχικά η καλύτερη για τον [πάσχοντα ΕΤ] λύση", γιατί ο κατηγορούμενος δικηγόρος [ΓΔΒ] δεν πρότεινε την τέως νύφη του για δικαστικό συμπαραστάτη, αλλά πρότεινε έναν άρρωστο άνθρωπο 83 ετών; Επομένως ακόμα και αν ήταν αυτό αληθινό, και πάλι δεν ενήργησε σύμφωνα με το συμφέρον του πελάτη του και τον έβλαψε με πρόθεσή του.

ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΕΙ;


Γιατί δεν εξετάζονται οι καταγγελίες που έγιναν προς τον προϊστάμενο της εισαγγελίας του εφετείου και τον εισαγγελέα και τον πρόεδρο του αρείου πάγου, όπως έγινε σε άλλες περιπτώσεις; Μήπως επειδή τότε ο καταγγέλων ήταν δικηγόρος;

ΓΙΑΤΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΕΠΙΟΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ ΝΑ ΔΙΚΑΖΟΥΝ;

Όμως η υπόθεση έχει και συνέχεια, αφού εκκρεμεί και η μήνυση για την έφεση που με τόσο θράσος και αλαζονεία άσκησε κατά της απόφασης που όριζε δικαστικό συμπαραστάτη το γιό του πάσχοντα και εποπτικό συμβούλιο μέλη της οικογένειάς του.


Συνέχεια...





Η δεύτερη μήνυση
Η μήνυση
Οι μαρτυρίες
Οι απολογίες
Το βούλευμα του πρωτοδικείου
Το βούλευμα του εφετείου
Η απορριπτική διάταξη του πρωτοδικείου
Η απορριπτική διάταξη του εφετείου



Αυτή τη φορά ο δικηγόρος [ΓΔΒ] καλεί ως μάρτυρες τους δύο δικηγόρους φίλους του (που δεν έχουν γνώση των γεγονότων και γνωμοδοτούν νομικά για την αθωότητά του) και τα 3 μέλη του εποπτικού συμβουλίου.


Όμως τώρα είναι πιά γνωστές οι ραδιουργίες του και η ταυτόχρονη εκπροσώπηση του πάσχοντα [ΕΤ] και του "συνδικαιούχου" [ΣΜ].

Έτσι, μόνο ένα από τα μέλη του εποπτικού συμβουλίου [ΜΛ] καταθέτει, και η κατάθεση αυτή είναι εναντίον του!

Καταθέτει σαφώς οτι "...υπήρξε επί πολλά χρόνια δικηγόρος του αδελφού μου [ΕΤ] και είναι και δικηγόρος της δεύτερης μηνυομένης [ΣΜ]", επιβεβαιώνοντας την πράξη της απιστίας δικηγόρου.


Κατά σύμπτωση(;) εισαγγελέας για να εξετάσει την υπόθεση ορίζεται το ίδιο πρόσωπο με την πρώτη μήνυση.

Τώρα όμως, η εισαγγελέας Μάρθα Αρχοντίδου "ξεχνάει" να ασχοληθεί με την απιστία του δικηγόρου και εξετάζει μόνο την περίπτωση της συκοφαντικής δυσφήμισης, για την οποία ισχυρίζεται οτι την έκανε από "δικαιολογημένο ενδιαφέρον" για την "δικαστική προστασία" του πάσχοντα [ΕΤ].

Εμφανίζεται δηλαδή η κ. Μ. Αρχοντίδου (η μόνη που μέχρι στιγμής φαινόταν να είναι τίμια, από όσους εξέτασαν την υπόθεση) να πιστεύει αυτή τη φορά οτι "δικαστική προστασία" κάποιου ανθρώπου που δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του δεν είναι να τον αναλάβουν τα παιδιά και τα αδέλφια του, αλλά ο δικηγόρος του!

Και οτι το ενδιαφέρον του δικηγόρου ήταν ο "πελάτης" του, που δεν έκανε καν τον κόπο να τον "υπερασπιστεί" (όπως χαρακτηρίζει την παράνομη και ανήθικη παρέμβασή του
η διεφθαρμένη ελληνική "δικαιοσύνη") στην εκδίκαση της έφεσης! ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΠΙΕΣΕΙΣ Ή ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΑΣΚΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ Μ. ΑΡΧΟΝΤΙΔΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ; Η πρόταση του εισαγγελέα εφετών Ιωάννη Σακελλάκου είναι και πάλι απορριπτική (μην ξεχνάμε οτι οι δικηγόροι είναι περισσότερο ίσοι από τους υπόλοιπους για την ελληνική "δικαιοσύνη"),χωρίς αιτιολόγηση και πάλι. Το δικαστικό συμβούλιο αποτελούμενο από τους δικαστές Ευφροσύνη Καλογεράτου, Μαρία Σιμιτσή-Βετούλα και Αριστείδη Βαγγελάτο επαναλαμβάνει απλώς τις απόψεις της εισαγγελέως.


ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ "ΣΥΝΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥ", ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ.


Στο εφετείο οι εισαγγελείς Εμμανουήλ Ρασιδάκης (που συνέταξε την πρόταση) και Γεώργιος Μπόμπολης (που την παρουσίασε) συνεχίζοντας την κακόγουστη φάρσα της με δόσεις αθώωσης του δικηγόρου, δεν εξετάζουν την κατηγορία της απιστίας, ώστε να μπορούν να τον απαλλάξουν ευκολότερα από την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης, για την οποία αναγνωρίζουν στο δικηγόρο "δικαιολογημένο ενδιαφέρον"!.

Υποτίθεται οτι δεν μπορούν να καταλάβουν οι παραπάνω εισαγγελείς, όπως και οι προηγούμενοι, οτι, είτε ο πάσχων [ΕΤ] (όπως ισχυρίζονται οι συγγενείς του, οι μάρτυρες, οι ιατρικές γνωματεύσεις και οι δικαστικές αποφάσεις που τον έθεσαν σε δικαστική συμπαράσταση) δεν είχε την πνευματική διαύγεια στις 23-3-2000 (ημέρα που σύμφωνα με το δικηγόροέλαβε την εντολή από τον "πελάτη" του να τον εκπροσωπήσει στο εφετείο) να ορίσει (και να ελέγξει, να καθοδηγήσει, να πληρώσει άρα και να εκπροσωπηθεί από) δικηγόρο (οπότε ο δικηγόρος δεν είχε πληρεξουσιότητα, και όσα συκοφαντικά αναφέρει τα λέει από μόνος του και όχι για λογαριασμό του "πελάτη" του), είτε είχε πνευματική διαύγεια όταν δήλωνε την ίδια εκείνη ημέρα ότι οι σχέσεις του με τον υιό του και δικαστικό συμπαραστάτη του είναι καλές (οπότε ο δικηγόρος δεν εξέφραζε τον "πελάτη" του όταν τον εμφάνιζε
να είναι αντίθετος με τις ενέργειες του τελευταίου, και έχει υποπέσει στο αδίκημα της απιστίας δικηγόρου).

Και στις δύο περιπτώσεις θα έπρεπε να παραπεμφθεί.


ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΕΙ;

Το δικαστικό συμβούλιο αποτελούμενο από τους Δημήτριο Λοβέρδο, Γεώργιο Πετράκη και Μαρία Βασιλάκη για μιά ακόμα φορά εμφανίζεται στο ρόλο της τυπικής και άκριτης επικύρωσης των τερατολογιών των εισαγγελέων.


Η δικογραφία επιστρέφει ξανά στο πρωτοδικείο για να εξεταστεί η κατηγορία της απιστίας δικηγόρου.

Την υπόθεση αναλαμβάνει ο εισαγγελέας Χρ. Κουμπής.

Για να γλιτώσει το διαπλεκόμενο δικηγόρο, ο εισαγγελέας αυτός δεν κάνει καν τον κόπο να περάσει την υπόθεση από δικαστικό συμβούλιο και την "κρίνει" "προφανώς αβάσιμη".

Στην 8σέλιδη απορριπτική διάταξη δεν ασχολείται με την απιστία (για την οποία υποτίθεται οτι του ζητήθηκε να αποφανθεί) αλλά με την ύπαρξη πληρεξουσιότητας επαναλαμβάνοντας τους παραλογισμούς των προηγούμενων συναδέλφων του.

Για να μην μπορέσει μάλιστα ο μηνυτής να ασκήσει εμπρόθεσμα προσφυγή στο εφετείο, φρόντισαν να μην του κοινοποιηθεί η απόφαση στο σπίτι του, αλλά να θεωρηθεί ως αγνώστου διαμονής!


Βέβαια κάποιος, που θα άρχιζε από το σημείο αυτό την ανάγνωση της υπόθεσης, θα περίμενε οτι η εισαγγελέας εφετών Αργυρώ Χουδετσανάκη, που εξέτασε την προσφυγή στο εφετείο, εκπληρώνοντας το στοιχειώδες καθήκον της ως εισαγγελέας, που έχει τοποθετηθεί από την κοινωνία σ' αυτή τη θέση για να ερευνά κάθε πράξη για την οποία υπάρχουν υπόνοιες οτι είναι παράνομη, θα αναζητούσε τουλάχιστον τους λόγους για το ύποπτο γεγονός που της καταγγέλθηκε, οτι ένας άνθρωπος που είναι γνωστής διαμονής και του είχαν μέχρι τότε επιδοθεί κανονικά όλα τα υπόλοιπα
δικόγραφα της υπόθεσης, ανακηρύχθηκε ξαφνικά αγνώστου διαμονής.


Αντίθετα όμως, του κοινοποιεί (κανονικά στην κατοικία του αυτή τη φορά!), χωρίς το παραμικρό ίχνος ντροπής και συναίσθησης του σάπιου, άδικου και διεφθαρμένου μηχανισμού που στελεχώνει, ένα έγγραφο με το οποίο μας πληροφορεί με αυτοκρατορικό ύφος Μαρίας Αντουανέτας προς τα υποκείμενα της εξουσίας της, οτι "δεν αποτελεί ανωτέρα βία ή ανυπέρβλητο κώλυμα το γεγονός ότι ο προσφεύγων κλητεύτηκε ως αγνώστου διαμονής, ενώ ενδέχεται [!] να είναι γνωστής διαμονής και δια τούτο δεν έλαβε γνώση της επιδοθείσας σ' αυτόν ως άνω διάταξης".Συνέχεια...



Συμπεράσματα
Πιστεύετε οτι υπάρχει έστω ένας (1) από τους εισαγγελείς που εξέτασαν την υπόθεση που να είναι τίμιος, να εξέτασε δηλαδή την υπόθεση με αμεροληψία και κατά συνείδηση, σύμφωνα με τον όρκο που έδωσε και την ανεξαρτησία και ισοβιότητα που υποτίθεται οτι απολαμβάνει;

Σε ποιό βαθμό πιστεύετε οτι οι δικαστικοί που εξέτασαν την υπόθεση είναι διεφθαρμένοι;

Πόση εμπιστοσύνη σας εμπνέουν αυτοί οι άνθρωποι, που πιθανώς θα δικάσουν αύριο και εσάς τους ίδιους, τα παιδιά σας, τους συγγενείς σας, τους φίλους και τους γνωστούς σας;

Πόση ασφάλεια νομίζετε οτι μπορεί να αισθάνεται κανείς, όταν απατεώνες, κλέφτες, δολοφόνοι και γενικότερα όσοι μικροί και μεγάλοι εγκληματίες αποκαλύπτονται, δικάζονται από ανθρώπους με την ηθική συγκρότηση που διαγράφεται από τις δικαστικές αποφάσεις αυτής της υπόθεσης;

Αν αρρωστήσετε κάποτε και δεν μπορείτε να φροντίσετε τον εαυτό σας θα θέλατε να αναλάβουν τις τύχες σας και την περιουσία σας τα παιδιά σας, τα αδέλφια σας και οι συγγενείς σας, ή μήπως προτιμάτε το δικηγόρο σας;

Θα θέλατε, αν τύχει και χρειαστείτε εκπροσώπηση σε δικαστήριο,
να σας εκπροσωπήσει κάποιος δικηγόρος όπως αυτός που είναι κατηγορούμενος στην παραπάνω υπόθεση;

Τι εμπιστοσύνη μπορείτε να έχετε σε κάποιο δικηγόρο, όταν δικηγόροι που διαπράττουν αδικήματα και έχουν γενικά τη συμπεριφορά του κατηγορούμενου στην παραπάνω υπόθεση μπορούν να δικηγορούν ατιμώρητα και ανενόχλητοι;

Τι πιθανότητες εκτιμάτε οτι θα είχε ο κατηγορούμενος να αθωωθεί από ένα τυχαία επιλεγμένο σώμα ενόρκων;

Πιστεύετε οτι αυτοί οι άνθρωποι και αυτοί οι μηχανισμοί μπορούν να συμβάλλουν στην καταπολέμηση της διαφθοράς στην Ελλάδα; (πόσο μάλλον να "αυτοκαθαρθούν"!)

Πιστεύετε οτι αυτοί οι άνθρωποι και αυτοί οι μηχανισμοί συνιστούν "αvεξαρτήτα και αµερoλήπτα δικαστήρια" που εγγυώνται "δίκαιη δίκη" και τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα;

Πιστεύετε οτι στην Ελλάδα "η δικαιοσύνη δεν χαρίζεται σε κανένα";

Ο τρόπος που ενεργούν ως εκπρόσωποι του κράτους αυτοί οι εισαγγελείς και δικάζουν επ' ονόματί μας αυτοί οι δικαστές (εκδίδουν αποφάσεις στο όνομα του ελληνικού λαού!) αισθάνεστε οτι σας εκφράζει;

Πιστεύετε οτι οι έλληνες πολίτες είναι πραγματικά ίσοι απέναντι στο νόμο;

Πιστεύετε οτι στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία;

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Σ' αυτή τη χώρα προσέχετε το δικηγόρο σας - έχει πάντοτε περισσότερες ευκαιρίες για να ψωνίσει από το μαγαζί που ονομάζεται "ελληνική δικαιοσύνη"


.Πηγή