To 1990, το κανάλι HBO κυκλοφόρησε ένα ανατριχιαστικό ντοκουμέντο ενός μικρού κοριτσιού που είχε κακοποιηθεί ως μωρό, που αργότερα ανέπτυξε ψυχοπαθητική συμπεριφορά όταν υιοθετήθηκε.
Ο Tim και η Julie ήξεραν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υιοθετημένη κόρη τους Beth, όταν άρχισε να σκοτώνει μικρά πουλάκια ως παιδί.
Σύμφωνα με αναφορές, η Beth είχε κακοποιηθεί βίαια σεξουαλικά από τον πατέρα της, όταν ήταν περίπου 19 μηνών.
Η Beth και ο αδερφός της Jonathan είχαν μείνει στη φροντίδα του σαδιστή πατέρα τους, όταν πέθανε η μητέρα τους.
Ευτυχώς, σύντομα τα δύο παιδιά τα ανέλαβε η κοινωνική πρόνοια και σύντομα βρήκαν ανάδοχη οικογένεια, τους θετούς γονείς Tim και Julie.
Ενώ η Beth φαινόταν γλυκιά και υπάκουη όταν ήταν μπροστά στους γονείς της, σύντομα κατάλαβαν ότι το κοριτσάκι είχε ψυχολογικά προβλήματα.
Σύμφωνα με αναφορές, όχι μόνο η Beth παρουσίαζε παράξενη σεξουαλική συμπεριφορά σε πολύ μικρή ηλικία, αλλά φαινόταν να ενδιαφέρεται για τη βία και το θάνατο.
Και ο αδερφός της Jonathan παρουσίαζε τέτοια συμπεριφορά, αλλά σε μικρότερο βαθμό, ο Tim και η Julie έψαξαν για απαντήσεις από το πρακτορείο υιοθεσιών.
Για μήνες, το πρακτορείο αρνιόταν να δώσει στους γονείς οποιαδήποτε πληροφορία για το παρελθόν των υιοθετημένων παιδιών τους, που υπό κανονικές προϋποθέσεις πρέπει να παραμείνει εμπιστευτικό και απόρρητο.
Έπειτα από αρκετή έρευνα, οι γονείς τελικά ανακάλυψαν ότι τα θετά παιδιά τους είχαν κακοποιηθεί βάναυσα σωματικά από τον πατέρα τους.
Στο ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ «Παιδί της Οργής» που κυκλοφόρησε το 1990, η Beth εξηγεί με ήρεμο τρόπο στον ψυχολόγο της, τον Δρ. Ken Magid, πόσο της άρεσε να σκοτώνει μικρά πουλιά και να παρενοχλεί τον αδερφό της.
Το χειρότερο όλων, η Beth είπε στον ψυχολόγο με εντελώς ήρεμη έκφραση ότι ονειρευόταν να δολοφονήσει τους γονείς και τον αδερφό της.
Ο Tim και η Julie, που επίσης τους πήραν συνέντευξη, εξηγούν ότι όσες φορές προσπάθησαν να μιλήσουν στην Beth, ποτέ δεν έκανε πίσω στην επιθυμία της να τους σκοτώσει. Κατά καιρούς, έβρισκαν μαχαίρια να λείπουν από τη κουζίνα τους.
>Σε ένα βίαιο ξέσπασμα, η Beth χτυπούσε το κεφάλι του αδερφού της στο κράσπεδο με σκοπό να τον σκοτώσει.
Ευτυχώς, το αγόρι γλίτωσε, αλλά αργότερα δήλωσε ότι δεν είχε μετανιώσει για την επίθεση.
Τελικά, έγινε η διάγνωση στη Beth ότι έπασχε από Διαταραχή Αντιδραστικής Προσκόλλησης, μια ψυχολογική πάθηση που προκαλείται από ακραία συναισθηματική ή σωματική κακοποίηση, που αποτρέπει ένα παιδί να δεθεί ή να συνδεθεί με άλλους.
Πολλά παιδιά που πάσχουν από Διαταραχή Αντιδραστικής Προσκόλλησης παρουσιάζουν εξαιρετικά βίαιη συμπεριφορά, που μερικές φορές δεν εξαφανίζεται τελείως.
Η συμπεριφορά της Beth γινόταν τόσο επικίνδυνη, που τελικά ανέλαβε την επιμέλειά της ο Connell Watkins, ένας ψυχολόγος.
Ο Watkins ανέλαβε την Beth για περίπου ένα χρόνο και της έκανε εντατική θεραπεία για αλλαγή συμπεριφοράς με την ελπίδα να αναπτύξει κάποια μορφή συμπόνοιας και ενοχές συνείδησης.
Για αρκετά χρόνια, η Beth συνέχισε να κάνει θεραπεία, μέχρι που πλέον ενηλικιώθηκε και έγινε μια πνευματικά σταθερή και λογική υγιής γυναίκα.
Η Beth κατάφερε να γίνει τόσο συμπονετική που πήρε πτυχίο στη νοσηλευτική και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Παραπάνω από μια κλωστή ελπίδας».
http://kyklwpas.blogspot.gr/
0 Σχόλια