ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ: Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Οι συγκεκριμένες σκέψεις γράφτηκαν το 1990 από τον φίλο του iThesis Νικόλαο Φιλοκαλία, Αρχιτέκτονα. Όπως θα δείτε, οι ιδέες του είναι επίκαιρες και αναγκαίες περισσότερο από ποτέ. Αλλά και τα κακώς κείμενα και τα προβλήματα που θίγει, εξακολουθούν να μαστίζουν την Ελλάδα -σαν να μην πέρασε μια μέρα- 30 χρόνια μετά.


Του Νικολάου Φιλοκαλία, Αρχιτέκτονα

________

Εναλλακτικές προτάσεις για τα εργασιακά

Να θυμηθούμε τους λεγόμενους εποχιακούς υπάλληλους οι οποίοι προσλαμβάνονται (στον Δημόσιο τομέα) για δύο, τρεις ή το πολύ για τέσσερις μήνες και ύστερα οργανώνονται, κινητοποιούνται και αξιώνουν μονιμοποίηση. Να θυμηθούμε τους περιβόητους “διμηνίτες” και “τριμηνίτες” με τις συνεχείς ανανεώσεις των συμβάσεων εργασίας τους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα;

Δυστυχώς τους φορτωθήκαμε, μονίμως και ισοβίως, όλους!


Κανένα “οικολογικό”-κοινωνικό πρόγραμμα, εφόσον απαιτεί αρχικά μεγάλες επενδύσεις, δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσει και να ορθοποδήσει εάν το κράτος εξακολουθεί να πληρώνει αυτά τα τεράστια ποσά που πληρώνει σήμερα, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δηλαδή σ’ αυτούς που την βόλεψαν αρπάζοντας μία αργομισθία, με αντάλλαγμα να γίνουν κομματόσκυλα ή να υποστηρίζουν δημόσια ένα κόμμα. Αλλά δεν φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις βεβαία, φταίνε και οι πολίτες που δέχονται τέτοιες θέσεις, χωρίς καθόλου ντροπή και χωρίς καμιά συνείδηση ότι για να πληρωθεί ένας τέτοιος μισθός ενός αργόμισθου υπαλλήλου, το κράτος αναγκάζεται να απομυζά και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα κάποιου ταλαίπωρου ανθρώπου που ιδροκοπάει σε κάποια γωνιά της Ελλάδας για να επιβιώσει. H ειρωνεία είναι ότι αυτός ο αργόμισθος μην έχοντας τι να κάνει, θα καταλήξει όχι μόνο να είναι αντιπαραγωγικός, άλλα και να παρακωλύει την λειτουργία του κράτους ή του οργανισμού μέσα στον οποίο λειτουργεί.

Αυτό στην Ελλάδα το λέμε συνδικαλισμό και όποιος καταφέρει και γίνει ενεργό μέλος όχι μόνο την βολεύει ισοβίως εις βάρος των άλλων, αλλά προετοιμάζει και την κοινωνικοπολιτική του άνοδο.

Εάν μία, οποιαδήποτε, κυβέρνηση δεν αποφασίσει να επωμισθεί το πολιτικό κόστος και δεν κατορθώσει να φέρει έναν νόμο που να καταργεί την μονιμότητα των δημοσίωνυπάλληλων, ο τόπος αυτός δεν πρόκειται να δει Θεού πρόσωπο και εκείνοι που θα πεινάσουν πρώτοι θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Έχουμε την μεγαλύτερη δημόσια διοίκηση του κόσμου και τις χειρότερες υπηρεσίες που μπορεί να φαντασθεί ένας λαός που πληρώνει τόσα πολλά, σε τόσους υπεράριθμους.

H Δικτατορία των λειτουργών του δημοσίου συμφέροντος

H δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι τίποτα μπροστά στην δικτατορία που κατάφεραν να επιβάλλουν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πληθυσμό της Ελλάδος.Οι δημόσιοι υπάλληλοι -εξαιρούνται κάποιοι, λίγοι, ευσυνείδητοι, που εργάζονται για λογαριασμό των υπολοίπων- έχουν ακόμα και σήμερα την νοοτροπία του “αφέντη” που μπορεί να ταλαιπωρεί τον “δούλο” που έρχεται να του ζητήσει ένα χαρτί για να κάνει την δουλειά του. Αυτοί οι αποβλακωμένοι υπήκοοι του Ελληνικού κράτους, που απομυζούν τον Ελληνικό λαό μέσω του δημοσίου τομέα, που δεν έχουν καμιά πρωτοβουλία, καμιά υπευθυνότητα, καμιά ευαισθησία, καμιά τύψη, καθόλου ντροπή, αισθάνονται μπροστά στον ανυπεράσπιστο πολίτη σαν παντοκράτορες, σαν γίγαντες, που μπορούν να τον ταλαιπωρούν όσο θέλουν και καμιά φορά ευχαριστιούνται να τον πατάνε και να τον εξοντώνουν. Ερμηνεύουν τους νόμους έτσι ώστε να μην εξυπηρετήσουν τον πολίτη άλλα αντίθετα να τον ταλαιπωρήσουν και να τον βλάψουν. Οι αδικίες από τις ερμηνείες των νόμων που αυτοί οι καρεκλοκένταυροι έφεραν, ξεπέρασαν πια κάθε όριο υπομονής ακόμα και του πιο ηλίθιου Έλληνα. Πόσοι και πόσοι ανώνυμοι δύστυχοι άνθρωποι δεν έχασαν τις δουλειές τους, τις περιουσίες τους, τον κόπο χρόνων, γιατί κάποιος υπάλληλος δεν τους έδινε κάποιο χαρτί που δικαιούνταν, γιατί ήθελε να ερμηνεύει τον νόμο όπως νόμιζε ή όπως του κάπνισε. Πόσοι από αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους είχαν το κουράγιο να πάνε πιο ψηλά στον Διευθυντή ή στον Διοικητή για να βρουν το δίκιο τους;


Συνήθως λέγεται ότι “η δημόσια διοίκηση υποφέρει”. Αυτός είναι ένας αστείος όρος για να μην πούμε ότι η δημόσια διοίκηση πέθανε από κακοήθη όγκο των σπλάχνων της προ πολλού, και εμείς συναλλασσόμαστε τώρα με ένα κακό φάντασμα και… ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου την φέρει ένα φάντασμα. Εγώ θα θεωρούσα ήρωες όχι αυτούς που επαναστατούν για να ανατρέψουν αυταρχικές κυβερνήσεις, άλλα αυτούς που θα επαναστατήσουν για να ανατρέψουν την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

Να ξεκαθαρίσω βέβαια εδώ ότι “δημοσίους υπάλληλους” εννοώ πάντα αυτόν τον μεγάλο αριθμό ατόμων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (80% περίπου) που ταλαιπωρούν τους δύστυχους νεοέλληνες, δηλαδή τους βολεψάκηδες και τους γλειψιματίες των κομματόσκυλων που χωρίς ευθύνη και χωρίς αιδώ έχουν καταλάβει μια καρέκλα, εάν βέβαια υπάρχει διότι όταν δεν βρίσκουν που να καθίσουν και πάνε και κάθονται στα καφενεία της γειτονιάς. Δεν αναφέρομαι στους δικαστικούς, στους αστυνομικούς ή στους δάσκαλους, τις απόψεις μου γι’ αυτές τις κατηγορίες θα τις εκθέσω σε άλλα κεφάλαια. Ούτε αναφέρομαι στο 20% των φιλότιμων δημοσίων υπάλληλων που βγάζουν όλη τη δουλειά. Αυτή είναι μια άλλη κατηγορία που αναμφισβήτητα δεν έχουν βρει τη θέση τους και την ταυτότητα τους.Αυτοί είναι οι αφανείς ήρωες αλλά αλοίμονο στο κράτος που χρειάζεται ήρωες για να επιβιώσει. Το τραγικό είναι βέβαια ότι αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να την διορθώσει καμία κυβέρνηση αφού οι ίδιες οι κυβερνήσεις την δημιούργησαν για να διατηρηθούν στην εξουσία.

Αν οι νέοι αυτού του κράτους δεν οργανώσουν σύντομα μια επανάσταση εναντίον αυτών των ”δημοσίων φαντασμάτων” δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα. Γι’ αυτό θαυμάζω τον Γκορμπατσόφ, γιατί είναι νέος στην καρδιά αφού μπόρεσε να τα βάλει με τους δημοσίους υπαλλήλους του κράτους του, τις μυστικές του υπηρεσίες, άσχετα αν τώρα θα πέσει κάτω από το βάρος τους.

Πολλοί ψηφίσαν ΠAΣOK το ’81 μόνο και μόνο γιατί υπαινίχθηκε πως θα καταργήσει την μονιμότητα των δημοσίων υπάλληλων και αντ’ αυτού έκανε περισσότερες μονιμοποιήσεις δημοσίων υπαλλήλων από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση και προχώρησε μάλιστα σε πάρα πολλές έκτακτες προσλήψεις για τις ανάγκες του. Φαίνεται ότι η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και η εξίσωση των συντάξεων συνεπάγεται με την πτώση μιας κυβέρνησης. Αξίζει όμως πραγματικά να θυσιαστεί έστω μια κυβέρνηση για να επιτελέσει ένα τόσο μεγάλο Εθνικό χρέος.

Τι πραγματικά μπορεί να γίνει;

Ένας τρόπος για να μειωθεί αυτή η γάγγραινα είναι να αφήσουν τους δημοσίους υπάλληλους με τους ίδιους μισθούς για δέκα χρόνια ενώ συγχρόνως θα ανοίγουν μεγάλεςεργασίες με ιδιωτικές επενδύσεις, που θα απορροφούν εργατικό δυναμικό με πολύ καλύτερες προοπτικές και προϋποθέσεις. Κάθε ιδιωτική επιχείρηση που θα μας απαλλάσσει από έναν δημόσιο υπάλληλο απορροφώντας τον, να επιχορηγείται με ένα σημαντικό ποσό και εάν ξεπεράσει τους δέκα να ανακηρύσσεται σε εθνικό ευεργέτη. Έτσι οι δημόσιοι υπηρέτες θα μάθουν τι σημαίνει κάστανο και πως βγαίνει το μεροκάματο. Πολύ φοβάμαι βέβαια πως αυτό που θα γίνει τελικά, θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι να εργάζονται τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα συγχρόνως και μάλιστα τις ίδιες ώρες. Θα το δούμε και αυτό, έχει ο Θεός.


Οι Ιταλοί και οι Έλληνες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό και οι δυο κλέβουν. Οι Ιταλοί όμως κλέβουν ο ένας τον άλλον κατευθείαν, ενώ οι Έλληνες κλέβουν ο ένας τον άλλον μέσω του κράτους.

Οι προβληματικές επιχειρήσεις.

Οι προβληματικές επιχειρήσεις να δοθούν στους ίδιους τους εργαζόμενους εφόσον πιστεύουν ότι οι επιχειρήσεις αυτές είναι βιώσιμες. Να διανεμηθούν τα ποσοστά σε μετοχές. Να τους δοθεί η ευκαιρία με ειδικό νόμο να απολύουν οι ίδιοι όσους νομίζουν ότι είναι άχρηστοι ή βάρος για την εταιρία. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον ποιος εργάζεται και ποιος ζει εις βάρος των άλλων σε μια εταιρία. Οι απολυμένοι να εντάσσονται σε ειδικά προγράμματα αναπροσδιορισμού του επαγγελματικού τους προσανατολισμού και να αμείβονται από το ταμείο ανεργίας ανάλογα με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις μέχρι να ενταχθούν σε νέα εργασία. Οι επιχειρήσεις αυτές να επιδοτηθούν καταρχήν από τις τράπεζες, που θα έχουν και τον κύριο έλεγχο έως ότου ορθοποδήσουν, με το 50% του ποσού που επιδοτούνταν τα προηγούμενα χρόνια και η επιδότηση να μειώνεται κατά 10% κάθε χρόνο. Εάν στο τέλος της πενταετίας οι εργαζόμενοι δεν έχουν μπορέσει να κάνουν την επιχείρηση βιώσιμη, να αυτοδιαλύεται η εταιρία ή να πουλούν την επιχείρηση και να παίρνουν σαν αποζημίωση το κέρδος από την πώληση αν υπάρχει. Το σκεπτικό είναι απλό όταν η επιχείρηση είναι δική τους και ξέρουν πως μπορεί να έρθει το κέρδος, εάν την προσέξουν, τότε θα πάψουν να τεμπελιάζουν και να δείχνουν αδιαφορία για χιλιάδες μικροπροβλήματα που βουλιάζουν ή ορθοποδούν μια εταιρία. Συμβουλευτικό ρόλο θα αναλάβουν οι πρώην διοικητές, ως σύμβουλοι της εταιρίας με μικρό μισθό και ποσοστά από τα κέρδη εφόσον θα καταφέρουν να κάνουν τις επιχειρήσεις αυτές κερδοφόρες.

Εδώ χρειάζεται να αναφερθεί ότι οι επιχειρήσεις για να επιβιώνουν πρέπει αφενός μεν να έχουν αυστηρά κριτήρια για την απόδοση στην παραγωγή του κάθε εργάτη ή στελέχους της επιχείρησης και αφετέρου να λαμβάνουν απολύτως υπόψιν τις ειδικές ανάγκες και τις οικογενειακές υποχρεώσεις του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρηση. H παλιά νοοτροπία των Ελλήνων βιομηχάνων-μεγαλοεπιχειρηματιών ότι είναι δυνατόν να ξεζουμίζουμε τους εργάτες και τις τράπεζες με σκοπό το γρήγορο και μεγάλο κέρδος πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί. Οι εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση πρέπει να έχουν μέρος στα κέρδη της επιχείρησης αλλά και να μειώνεται ο μισθός τους όταν η επιχείρηση δεν πάει καλά οικονομικά. H μείωση βεβαία να μην ξεπερνά ένα όριο ασφαλείας. Οι εργαζόμενοι να μπορούν να ελέγχουν την οικονομική πρόοδο της εταιρίας όπως επίσης να παίζουν αποφασιστικό ρόλο για τις νέες προσλήψεις αλλά να μην εμπλέκονται στις βασικές αποφάσεις και την στρατηγική της εταιρίας (επενδύσεις -πωλήσεις). Θα πρέπει να παύσει η αίσθηση εκ μέρους των εργαζομένων ότι η εταιρία στην οποία εργάζονται τους είναι ξένη και το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι ο μισθός τους και το πως θα “κλέψουμε” την εταιρία. Οι δε ιδιοκτήτες θα πρέπει να παύσουν να κοιτάνε πως θα εκμεταλλευτούν περισσότερο τους εργαζόμενους. Οι επιχειρήσεις που θα επιβιώσουν στο μέλλον είναι αυτές που θα εφαρμόσουν βασικά τις αρχές μιας αμφίδρομης δικαιοσύνης.

Οι απολύσεις σε μια τέτοια εταιρία να γίνονται με μυστική ψηφοφορία από τους ίδιους τους εργαζόμενους του αυτού επιπέδου αρμοδιοτήτων. Εάν ένας εργαζόμενος απολυθεί θα πρέπει να πουλήσει τις μετοχές του σε μέλος του ίδιου επιπέδου πρώτα, εάν δεν υπάρξει αγοραστής στο αμέσως υψηλότερο επίπεδο και τελευταίος θα μπορεί να τις αγοράζει ο ιδιοκτήτης. Εάν και αυτός δεν μπορεί, τότε οι μετοχές να μπορούν να πουληθούν στο ελεύθερο χρηματιστήριο. Έτσι οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αυξήσουν την συμμετοχή τους στην εταιρία και φυσικά το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για την επιχείρηση. Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις οι επιχειρήσεις θα μπορέσουν να γίνουν ανταγωνιστικές, εφόσον οι εργαζόμενοι από τον απλό εργάτη έως και τα σημαντικότερα στελέχη, θα γνωρίζουν ότι συμμετέχοντας ενεργά στην ανάπτυξη της εταιρίας δημιουργούν συγχρόνως την καριέρα και το οικονομικό τους μέλλον και ότι τα πάντα θα εξαρτώνται από την επιτυχία ή όχι της επιχείρησης.

Μόνο εάν σταματήσει αυτή η κουτοπόνηρη αντίληψη των Ελλήνων να βρούμε μια θεσούλα να “βολευτούμε” χρησιμοποιώντας μάλιστα έναν ”Βολευτή” της εκλογικής τους περιφέρειας, θα μπορέσει να ορθοποδήσει αυτό το ταλαίπωρο κράτος. Μέχρι τώρα στην Ελλάδα μόνο οι μισοί από όσους δούλευαν, κέρδιζαν με τον ίδρωτα τους πραγματικά τα χρήματα που έπαιρναν και ένα ίσως μικρό ποσοστό από αυτούς πλήρωναν και τα σπασμένα ορισμένων άλλων. Για τους υπόλοιπους, το κράτος δανειζόταν συνεχώς από το εξωτερικό για να τους πληρώνει ενώ το έργο που παρείχαν ήταν όχι απλώς μηδενικό άλλα αρνητικό, γιατί απασχολούσαν και ξεσήκωναν σε απεργίες και αυτούς τους λίγους που είχαν διάθεση να δουλέψουν. Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως άλλα αρκετοί από αυτούς δεν πατάνε καν στις υπηρεσίες τους και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες για να κάθονται στα Υπουργεία ή την υπηρεσία που εργάζονται. Και τόσα χρόνια δεν βρέθηκε ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος να παραιτηθεί γιατί ήταν χαραμοφάης! Έτσι από ευθιξία και φιλότιμο που λέει ο λόγος ,ιδιότητες που φαίνεται πως φεύγουν από τον Έλληνα αμέσως μόλις μπει σ’ αυτήν την περίφημη χαβούζα που λέγεται ”Δημόσιο-Ίδρυμα-Ανιάτων”.

H δικαιολογία των δημοσίων υπαλλήλων είναι ότι αυτοί δεν φταίνε διότι κανείς δεν τους είπε ποτέ ποιες είναι οι δικαιοδοσίες τους και γι’ αυτόν τον λόγο ταλαιπωρούν τους πολίτες, δηλαδή τους ηλίθιους που τους πληρώνουν. Ότι δήθεν και οι ίδιοι είναι θύματα της γραφειοκρατίας. Αυτά ελέχθησαν δημόσια στην τηλεόραση από τους συνδικαλιστές τους.

Όταν αυτά ακούγονται στην τελευταία δεκαετία του 20oύ αιώνα τότε μπορούμε με πάθος να αναφωνήσουμε ”Χαίρε αθάνατη Ελλαδίτσα, έφτασε πια το τέλος σου”.


Οι δε εργαζόμενοι επηρεασμένοι από μια δημαγωγική και τελείως μυωπική εργατική ηγεσία αντί να απεργήσουν για να σταματήσουν οι περαιτέρω προσλήψεις απεργούν για συμπαράσταση ώστε οι έκτακτοι που διορίσθηκαν πριν από τις εκλογές να μονιμοποιηθούν επιδεινώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο το δημόσιο έλλειμμα άλλα υπονομεύοντας την ίδια τους την εργασιακή υπόσταση. Άραγε δεν καταλαβαίνουν ότι τέτοιου είδους ηλιθιότητες βλάπτουν τους ίδιους τους εργαζόμενους και κανέναν άλλον;

Όταν το κράτος θα έχει για υπάλληλους του σχεδόν όλους τους υπηκόους του με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο(συνταξιούχοι,αργόμισθοι,υπεραμειβόμενοι,προμηθευτές,δημόσιοι υπηρέτες, προβληματικοί, αναρχικοί κτλ) τότε ποιός θα παράγει για να βγουν όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια για να πληρωθεί όλος αυτός ο λαός; Αφού το μόνο που κάνει είναι να διασκεδάζει με ποδόσφαιρο, τηλεόραση ή βίντεο και να ξοδεύει τα δανεικά που πήρε στα μπουζουξίδικα πολυτελείας.

H ηγεσία των εργατών θα είναι στο ύψος της αποστολής της και θα έχει βοηθήσει πραγματικά το εργατικό κίνημα μόνο αν συντρέξει στο να ξεπεραστούν οι δύσκολες στιγμές ώστε να δημιουργηθεί εκείνο το κλίμα εμπιστοσύνης που χρειάζεται για να γίνουν επενδύσεις. Το θέμα της εργατικής τάξης δεν είναι το πως θα κλείσουν οι πολυεθνικές και πως το μεγάλο κεφάλαιο θα τα μαζέψει και θα φύγει από τη χώρα μας άλλα είναι το πως θα καταφέρει βοηθώντας στη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος ώστε πράγματι να γίνουν επενδύσεις να ανοίξουν οι δουλείες. Να δημιουργηθεί δηλαδή ζήτηση εργατικών χεριών καιμόνο τότε θα πρέπει να επιδιώξει να διατηρήσει μια σωστή ισορροπία ή ακόμα και να επιβάλει με κινητοποιήσεις μια δικαιότερη κατανομή των κερδών των επιχειρήσεων. Πρώτα κάνεις μια επιχείρηση βιώσιμη και μετά ζητάς τα ρέστα. Εάν όμως τρομάξει με άγριες και παράλογες κινητοποιήσεις το μεγάλο κεφάλαιο, που δεν θα επενδυθεί πια στην Ελλάδα, θα επιτύχει την φτωχοποίηση όχι μόνο των ίδιων των εργατών άλλα κυρίως ολόκληρου του Έθνους. Η Πορτογαλία που έχει σήμερα το μικρότερο ποσοστό ανεργίας και όλες οι Ανατολικές χώρες περιμένουν τους επενδύτες με ανοιχτές αγκάλες.

Το μοντέλο του άκρατου κρατισμού το γεύτηκαν, το λούστηκαν και τελικά το απέρριψαν όλοι οι λαοί του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το να προσπαθεί το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα να επιβάλει ένα ανάλογο μοντέλο τώρα στη χώρα μας είναι όχι μόνο ανατριχιαστικά αναχρονιστικό, άλλα κυριολεκτικά εγκληματικό για την εργατική τάξη. Οι προοδευτικοί του Γκορμπατσόφ τραβούν τον λαό προς τα αριστερά δηλαδή σε μια πιο προοδευτική και πιο φιλελεύθερη οικονομία σε αντίθεση με τους παλιούς αρτηριοσκληρωτικούς, τους εκμεταλλευτές του λαού και των ιδεών του κομμουνισμού (τα στελέχη του K.Kόμματος) οι οποίοι προσπαθούν να κρατήσουν και να “συντηρήσουν” τα προνόμια τους που πέτυχαν με την εγγραφή τους στο κόμμα. Συντηρητικοί χαρακτηρίζονται σήμερα από τους ίδιους τους ηγέτες των Ανατολικών χώρων μόνο οι παλιοί κομμουνιστές. Εκεί υπάρχει μια αντιστροφή των ιδεών και της πρακτικής την οποία δεν μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν οι καθυστερημένοι εργατοπατέρες μας και παρέσυραν με τα ”μπλα μπλα” τους ολόκληρη την εργατική τάξη σε μια θανάσιμη διαδικασία. Την πραγματική “συντήρηση” στην Ελλάδα, την πραγματική αναστολή της εξέλιξης τήν αντιπροσωπεύουν σήμερα με ηλίθιο τρόπο οιεργατοπατέρες του συνδικαλισμού.

H νέα φιλοσοφία των επιχειρηματιών

Από την άλλη μεριά οι αετονύχηδες του μεγάλου κεφαλαίου φαίνεται να καταλαβαίνουν με βραδύ ρυθμό την νέα εποχή με την νέα αντίληψη πραγμάτων που έρχεται με θυελλώδη ταχύτητα. Όσοι επιχειρηματίες δεν συνειδητοποιήσουν εγκαίρως τις αλλαγές που πρέπει να κάνουν στην νοοτροπία τους για την μοιρασιά των κερδών τους θα σαρωθούν από την θύελλα και θα εξαφανιστούν καθώς μια νέα γενιά με ευέλικτους και πιο δίκαιους επιχειρηματίες θα ξεπηδήσει για να πάρει τη θέση τους.

Αυτοί οι νέοι επιχειρηματίες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν και ότι δεν τους συμφέρει να εκμεταλλεύονται τους εργάτες καθώς αυτοί αποτελούν την απαραίτητη ζωντανή δομή της επιχείρησης και πρέπει να είναι όχι μόνο υποστηρικτές άλλα και μέτοχοι στα κέρδη και τις ζημιές μιας επιχείρησης. Αν δεν αντιμετωπιστούν σαν τέτοιοι η επιχείρηση αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσει. Γι’ αυτόν τον λόγο όλοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν πλήρη και ανοιχτή πληροφόρηση του τι συμβαίνει οικονομικά στην εταιρεία που εργάζονται και να αισθάνονται υπεύθυνοι για τα οικονομικά αποτελέσματα είτε αυτά είναι θετικά είτε είναι αρνητικά. Αυτή η ανευθυνότητα και μόνο οδήγησε τα συστήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού στην πλήρη χρεωκοπία και χρέωσε με την αποτυχία του ένα σύστημα που ξεκίνησε με τις καλύτερες κοινωνικές προθέσεις.

Οι νέοι επιχειρηματίες θα πρέπει να καταλάβουν και να δεχτούν ότι τα κέρδη τους θα είναι μειωμένα και δεν θα πρέπει να προσδοκούν ένα ποσοστό γρήγορου κέρδους της τάξης του 20 ή 25%, άλλα πολύ μικρότερο όπως 3 ή 5%. Οι επιχειρήσεις όμως αυτές θα είναι υγιείς και θα παραμείνουν ενώ οι άλλες οι “έξυπνες” θα χρεοκοπήσουν γρήγορα και θα εξαφανισθούν παρασύροντας όχι μόνο τους επιχειρηματίες αλλά κυρίως τους εργαζόμενους. Όταν οι επιχειρηματίες αυτοί φτάσουν σε κάποια στιγμή να συναγωνίζονται ποιος θα δώσει τις περισσότερες παροχές στο εργατικό τους δυναμικό τότε θα έχουμε μια σφριγηλή και ισορροπημένη οικονομία όπου όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Εάν οι επιχειρηματίες επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν τους εργάτες ή αν οι εργάτες και προβάλουν παράλογες απαιτήσεις, τότε αναπόφευκτα θα καταλήγουμε σε κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές που θα βλάπτουν τους πάντες και θα φτωχύνουν το Έθνος. Μία επιχείρηση επομένως πρέπει να είναι ένας “ισότιμος” συνεταιρισμός του έμψυχου δυναμικού της όπου ο καθένας θα αμείβεται ανάλογα με το τι προσφέρει στην επιχείρηση και τις οικογενειακές του υποχρεώσεις.

Εκείνο όμως που θα πρέπει να αντιληφθούν καλά οι επιχειρηματίες είναι ότι θα πρέπει να δίνουν σωστή και έντιμη πληροφόρηση για την κατάσταση της εταιρίας σε όλο το εργατικό δυναμικό και να υπάρχουν συνελεύσεις μια φορά το μήνα όπου θα συζητιούνται όλα τα προβλήματα από όλους. H διοίκηση δεν θα δεσμεύεται σε αποφάσεις στρατηγικής και πολιτικής της εταιρείας από τις απόψεις των εργατών, θα μπορεί όμως να αξιοποιεί κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες ή προτάσεις τους. Πολλοί εργάτες ή τεχνίτες είναι σε θέση να γνωρίζουν πολλές φορές καλύτερα από τον ιδιοκτήτη τις βελτιώσεις που χρειάζεται ένα προϊόν για να επικρατήσει.

Εδώ οι εργάτες θα πρέπει να φερθούν σωστά και συνετά και να καταλάβουν το συμφέρον τους που δεν είναι να έχουν παράλογες απαιτήσεις από μια εταιρεία που μόλις ξεκίνησε και δεν ορθοπόδησε, καθώς έτσι θα βουλιάξει πριν την γέννηση της. Θα πρέπει να αντιληφθούν την ανάγκη για επενδύσεις σε κάποιες φάσεις της αρχικής της ανάπτυξης οπότε οι απαιτήσεις τους θα πρέπει να μειώνονται στο ελάχιστο για να υπάρχουν οι απολαβές αργότερα.

Θα πρέπει τέλος να καταλάβουν πως είναι συμφέρον τους να δουλεύουν αποδοτικά και έντιμα, να πονάνε για την εταιρία και όχι να προσπαθούν να λουφάρουν. Οι εργάτες και γενικά όλο το προσωπικό θα πρέπει να έχει πλήρη και έντιμη ενημέρωση για όλα τα σημαντικά προβλήματα της εταιρίας ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες εμπιστοσύνης μεταξύ του προσωπικού και της διοίκησης. Τα κοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα των εργαζομένων θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σε μια προσωπική βάση και όχι με συνολικές εκτιμήσεις. H εταιρία θα πρέπει να διαθέτει ένα ανάλογο επιτελείο για την ενημέρωση και την παρακολούθηση αυτών των προβλημάτων.

Αυτή είναι η “οικολογία στις εργασιακές σχέσεις”, χωρίς αυτήν χανόμαστε.

Αν αυτές οι αρχές δεν γίνουν πράξη εδώ και τώρα η Ελλάδα θα βουλιάξει σε μια πανεθνική ένδεια, όπου όλο το ικανό δυναμικό της θα στραφεί προς άλλες χώρες. Οι δε υπόλοιποι που θα παραμείνουν θα τρώνε ο ένας τον άλλον. Δυστυχώς στον διεθνή ανταγωνισμό που ζούμε, θα παίξει ρόλο το κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να σταθεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της διαφορετικά, η ανοργανωσιά της, η αδιαφορία της και η τσαπατσουλιά της θα την κάνουν εύκολο θύμα των άλλων κρατών συνεταίρων ή ανταγωνιστών της.

H ενημέρωση του μεγάλου μέρους των εργατών θα πρέπει να γίνεται με συνεχείς και οργανωμένες ομιλίες-συζητήσεις στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο όπου με απλή γλώσσα και εντελώς εκλαϊκευμένα θα ενημερώνουν συνεχώς τους απλούς ανθρώπους. Τέτοιες ή παρεμφερείς εκπομπές θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να καταλαμβάνουν το 80% των εκπομπών της τηλεόρασης .

Εδώ η Ελλάδα βουλιάζει από στιγμή σε στιγμή και το πιο πιθανό είναι ότι πολύ σύντομα θα μας καταλάβουν (οικονομοπολιτικά) ή θα μας πετάξουν έξω οι εταίροι μας και εμείς χασκογελάμε, γλεντάμε στα μπουζούκια, τα μπαρ και τις καφετέριες και αποχαυνωνόμαστε βλέποντας “Τόλμη και Γοητεία” και ποδόσφαιρο την στιγμή που θα έπρεπε ναενημερωνόμαστε και να δουλεύουμε συνεχώς και αδιαλείπτως για να μη γίνουμε τελικά, όπως πολύ φοβάμαι, οι υπηρέτες της Ευρώπης!

H ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Αυτό σημαίνει ότι στην αγορά θα υπάρχουν ποτήρια, μαχαίρια, κουτάλια, καρφίτσες, μηχανήματα, υφάσματα, βούτυρο, τυρί κτλ. που θα είναι πολύ φτηνότερα και καλύτερα από τα Ελληνικά προϊόντα γιατί καμία εταιρία μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την τεχνολογία της Ευρώπης. Πιστεύει κανένας ότι οι Έλληνες θα προτιμάνε να αγοράζουν τα υποβαθμισμένα Ελληνικά προϊόντα από τα καλύτερα και φθηνότερα Ευρωπαϊκά; Αλλά και γιατί να τα αγοράζουν; Έτσι για γούστο και για να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα; H κατάσταση θα γίνει τραγική όταν η μια μετά την άλλη οι βιομηχανίες θα κλείνουν και η ανεργία θα μαστίζει τον κόσμο. Οι Έλληνες συνεχώς θα φτωχαίνουν και για να επιβιώσουμε θα πουληθούμε στους ξένους “ψυχή τε και σώματι”. Θα ‘αρχίσουμε πρώτα να τρώμε ο ένας τον άλλον και όταν τελειώσει και αυτό θα υποταχθούμε στη μοίρα μας. Θα γίνουμε οι υπηρέτες και οι βαστάζοι των Ευρωπαίων φίλων μας. Να δείτε τότε πόσο θα μας αγαπάνε οι ξένοι που δεν θα είναι πια ξένοι, άλλα τα αφεντικά μας.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, εκτός από την Ελλάδα, τα κράτη-μέλη έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα ταχύτητας για το ποιος θα πρωτοπορήσει στην εκπαίδευση και στη σωστή εφαρμογή της τεχνολογίας. Υπάρχει ένας πραγματικός οργασμός έρευνας και τεχνολογικής εξέλιξης. Οι κυβερνήσεις ετοιμάζονται με ταχύτατους ρυθμούς για τον ανταγωνισμό που προβλέπεται σκληρός.

Εμείς τι κάνουμε; Συνδικαλιζόμαστε και απαιτούμε μόνο χωρίς να παράγουμε. Αυτό το θεωρούμε εξυπνάδα το θεωρούμε βόλεμα και δεν καταλαβαίνουμε ότι το βόλεμα το δικό μας ισοδυναμεί με το βούλιαγμα της Ελλάδας. H Ευρώπη ξέρει ότι πρέπει να συναγωνιστεί τους κολοσσούς της Αμερικής και της Ιαπωνίας για να μπορέσει να επικρατήσει στο μέλλον στις φτωχές αγορές του τρίτου κόσμου που σιγά σιγά ανοίγουν τις πόρτες τους στην καταναλωτική κοινωνία. H Αφρική, η Κίνα και η Νότιος Αμερική είναι οι μεγάλοι στόχοι. Για να συναγωνισθεί η Ευρώπη τους άλλους δυο πουλώντας φτηνά, πρέπει να εργασθεί σκληρά να επενδύσει και να βιαστεί. Οι Ιάπωνες φτιάχνουν ένα ολόκληρο αυτοκίνητο απασχολώντας ελάχιστο ανθρώπινο δυναμικό. Τα διάφορα στάδια εργασίας παραγωγής ενός αυτοκινήτου εκτελούνται αυτόματα επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Τα κομπιούτερ και τα ρομπότ έχουν αντικαταστήσει το ακριβό ανθρώπινο δυναμικό.

Σε αυτήν την παγκόσμια κινητοποίηση εμείς τι κάνουμε;

Τρεις είναι οι κύριες απασχολήσεις μας: ή απεργούμε ή έχουμε αργία ή βλέπουμε τηλεόραση. Βέβαια έχουμε την παραίσθηση ότι κάποιος βλάκας Αμερικανός Πρόεδρος ή οι συνεταίροι μας στην EOK θα μας στείλουν κάποια βοήθεια να φάμε και εμείς τα φτωχαδάκια ένα κομμάτι ψωμί. Το παραμύθι όμως αυτό τελείωσε. Οι συνεταίροι μας έδωσαν αρκετά χρήματα όσο υπήρχε ακόμα καιρός για να κάνουμε επενδύσεις. Εμείς όμως οι ξύπνιοι αντί για επενδύσεις τα χαρίσαμε στους κομματικούς μας συντρόφους για να τα πίνουν στην υγειά μας. Τώρα άλλοι τρώνε θα μου πείτε και άλλοι πληρώνουν. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία βέβαια και όχι μόνο για αγρίους.

H Ελλάδα φίλοι μου θα καταποντιστεί σύντομα.

Ευτυχείτε και μην ξεχάσετε σήμερα να δείτε την “Τόλμη και Γοητεία”. Είναι η πιο οικονομική αποχαύνωση.

Καληνύχτα σας.

http://www.ithesis.gr/koinwnia/ellines-sindikalistes-katara-tou-kratous/


Γίνετε μέλη στη σελίδα μας στο Facebook: https://www.facebook.com/123kyklopas

http://kyklwpas.blogspot.gr/