(Εμείς δεν υιοθετούμε – Απλά μεταφέρουμε..)
Μην κάνετε χημειοθεραπεία δεν ωφελεί
Όταν κάποιος μάθει ότι έχει καρκίνο προσπαθεί να βρει τρόπους για να θεραπευθεί.
Οι τρόποι αυτού μπορεί να είναι και εναλλακτικοί και μπορεί να περιλαμβάνουν βιταμίνες, βότανα, και ειδικές δίαιτες ή άλλες μεθόδους όπως ο βελονισμός ή το μασάζ και πολλές άλλες.
Οι θεραπείες αυτές από πολλούς χρησιμοποιούνται ως συμπληρωματικές σε συνδυασμό με την συμβατική ιατρική.
Όμως οι εναλλακτικές θεραπείες μπορούν να αντικαταστήσουν τις κλασσικές ιατρικές θεραπείες και μάλιστα με καλύτερα ποσοστά ίασης και φυσικά πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η επιλογή για το πώς θα θεραπευτείτε είναι δική σας, γιατί η ζωή είναι δική σας
Οι αποφάσεις σχετικά με το πώς θεραπεύσετε τον καρκίνο που έχετε είναι πάντα δικές σας.
Άλλωστε, να θυμάστε, ότι μόνοι σας θα αυτοθεραπευθείτε!
Τι είναι οι εναλλακτικές θεραπείες του καρκίνου
Οι εναλλακτικές θεραπείες είναι οι μη συμβατικές με την κλασσική ιατρική θεραπείες για τον καρκίνο, δηλαδή δενείναι η χημειοθεραπεία, η ακτινοβολία. και η ορμονοθεραπεία με τα συνθετικά ορμονικά σκευάσματα
Τα ακόλουθα πέντε είδη θεραπείας χρησιμοποιούνται στην εναλλακτική ιατρική:
Ολιστική ιατρική: Διάφορες εναλλακτικές μέθοδοι, όπως η παραδοσιακή κινεζική ιατρική (βελονισμός) και η Ayurveda (μια θεραπεία που κατάγεται από την Ινδία που χρησιμοποιεί βότανα, μασάζ και γιόγκα), καθώς και Δυτικές θεραπείες, όπως η ομοιοπαθητική και η φυσικοθεραπεία, μερικές φορές σε συνδυασμό με την κλασσική ιατρική.
Θεραπείες νου-σώματος. Αυτές οι θεραπείες χρησιμοποιούν την ικανότητα του μυαλού να επηρεάζει τις λειτουργίες του σώματος. Περιλαμβάνουντην προσευχή, την υπνοθεραπεία, το διαλογισμό, τις εικόνες και την απεικόνιση, τη μουσικοθεραπεία, και τη θεραπεία μέσω της τέχνης.
Βιολογικές θεραπείες. Αυτές περιλαμβάνουν τη διατροφή, τα συμπληρώματα, τις βιταμίνες, τα φυτικά φάρμακα και άλλες μεθόδους εξατομικευμένες που τονώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού ή πεπτίδια που στοχεύουν να διορθώσουν τη γονιδιακή βλάβη εξατομικευμένα.
Χειροπρακτικές μέθοδοι. Περιλαμβάνονται εδώ η θεραπεία μασάζ, καθώς και η χειροπρακτική και οστεοπαθητική.
Η ενεργειακή ιατρική. Αυτές οι θεραπείες, βασίζονται στα ενεργειακά πεδία που περιβάλλουν και διαπερνούν το σώμα, και είναι το ρέικι και το τσιγκόνγκ.
Αποδεικτικά στοιχεία για το αν δουλεύουν οι εναλλακτικές θεραπείες στον καρκίνο του μαστού
Οι ογκολόγοι είναι οι πιο τεκμηριωμένοι γιατροί για να σας το πουν. Οι ογκολόγοι δουλεύουν με πολύ τοξικά φάρμακα με πολλές παρενέργειες. Όλοι οι ογκολόγοι γνωρίζουν τα μικρά ποσοστά του οφέλους των φαρμάκων που διαχειρίζονται. Προς το παρόν το μόνο που μαθαίνουν να διαχειρίζονται είναι η συμβατική ιατρική με χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία και ορμονοθεραπεία. Κάποιοι δειλά δειλά για να μην τους εκτοπίσει το κατεστημένο χρησιμοποιούν τις εναλλακτικές θεραπείες για να ανακουφίσουν τις ασθενείς τους από τις πολλές παρενέργειες της συμβατικής θεραπείας.
Η διατροφή είναι το κλειδί για τη θεραπεία
Η δίαιτα και η άσκηση είναι βασικά για τη θεραπεία του καρκίνου. Η παχυσαρκία είναι μια από τις βασικότερες αιτίες καρκίνου. Για το λόγο αυτό, η αυξημένη σωματική δραστηριότητα και η σωστή διατροφή είναι ζωτικής σημασίας. Έχει αποδειχθεί ότι η αυξημένη σωματική δραστηριότητα βελτιώνει την επιβίωση των ασθενών με καρκίνο. Η άσκηση μπορεί επίσης να βελτιώσει το επίπεδο της ενέργειας και να βοηθάει στην ανακούφιση από την ένταση και την κατάθλιψη.
Μια διατροφή χαμηλή σε ζωικά λίπη και υψηλή σε φρούτα και λαχανικά, ιδιαίτερα τα σταυρανθή λαχανικά όπως το μπρόκολο, το κουνουπίδι, το λάχανο και τρόφιμα με σκόρδο, κρεμμύδια, κουρκούμη και το πράσινο τσάι, έχει αντικαρκινικές ιδιότητες.
Οι εναλλακτικές θεραπείες μπορούν να σας βοηθήσουν στην αυτοθεραπεία σας!!!
Στο αυστραλιανό περιοδικό Clinical Oncology δημοσιεύθηκε μια μετα-ανάλυση, με τίτλο ”Η Συμβολή της κυτταροτοξικής χημειοθεραπείας στην 5-ετή επιβίωση σε Ενηλίκες με Κακοήθειες” όπου καθορίστηκαν με ακρίβεια τα ποσοστά του πραγματικού οφέλους από τη χημειοθεραπεία για τη θεραπεία των συχνότερων μορφών καρκίνου σε ενήλικες, αλλά τα αποτελέσματά της βυθίστηκαν στην απόλυτη σιωπή.
Τα δεδομένα επιβίωσης από τον Ιανουάριο 1990 μέχρι τον Ιανουάριο του 2004.
Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, συνολικά, η χημειοθεραπεία συμβάλλει μόλις σε 2 τοις εκατό στη βελτίωση της επιβίωσης σε ασθενείς με καρκίνο.
Ωστόσο, παρά τις ολοένα και αυξανόμενες αποδείξεις της έλλειψης της αποτελεσματικότητας της χημειοθεραπείας στην παράταση της επιβίωσης, οι ογκολόγοι συνεχίζουν να παρουσιάζουν τη χημειοθεραπεία ως την ορθολογική και πολλά υποσχόμενη προσέγγιση για τη θεραπεία του καρκίνου.
Μερικοί επαγγελματίες εξακολουθούν να παραμένουν αισιόδοξοι ότι η κυτταροτοξική χημειοθεραπεία βελτιώνει σημαντικά την επιβίωση του καρκίνου, ωστόσο, παρά τη χρήση των νέων και δαπανηρών συνδυασμών φαρμάκων για να βελτιωθούν τα ποσοστά ανταπόκρισης υπάρχει πολύ μικρή επίδραση ή δεν υπάρχει (Morgan 2005).
Στον καρκίνο του πνεύμονα, η διάμεση επιβίωση έχει αυξηθεί μόλις 2 μήνες κατά τα τελευταία 20 χρόνια.
Ένα συνολικό όφελος επιβίωσης λιγότερο από 5 τοις εκατό έχει επιτευχθεί στην επικουρική θεραπεία του του μαστού, του παχέος εντέρου και του καρκίνου κεφαλής και τραχήλου.
Οι συγγραφείς επισημαίνουν ότι η ομοιότητα των στοιχείων για την Αυστραλία και τις ΗΠΑ καθιστούν πολύ πιθανό ότι το καταγεγραμμένο όφελος του 2,5 τοις εκατό ή λιγότερο (και κατά άλλους 5%) ισχύει και στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες επίσης.
Οι συγγραφείς διαπίστωσαν ότι η συνεισφορά της χημειοθεραπείας στην 5ετή επιβίωση σε ενήλικες ήταν 2,3 τοις εκατό στην Αυστραλία, και 2,1 τοις εκατό στις ΗΠΑ. Τονίζουν ότι, για τους λόγους που εξηγούνται αναλυτικά στη μελέτη, τα στοιχεία αυτά «πρέπει να θεωρηθούν ως το ανώτατο όριο της αποτελεσματικότητας (δηλαδή, είναι μια αισιόδοξη παρά μια απαισιόδοξη εκτίμηση).
Και γιατί οι ογκολόγοι συνεχίζουν και δίνουν χημειοθεραπείες;
Πώς είναι δυνατόν οι ογκολογικοί ασθενείς, τότε να παραπέμπονται σε χημειοθεραπεία, όταν τα οφέλη που προκύπτουν από μια τέτοια προσέγγιση είναι γενικά τόσο μικρά;
Πολύ απλά γιατί οι περισσότεροι ασθενείς δεν κατανοούν τους στατικούς όρους που ενώ τεχνικά είναι ακριβείς, σπάνια είναι σαφώς κατανοητοί από τους ασθενείς.
Για παράδειγμα, οι ογκολόγοι συχνά εκφράζουν τα οφέλη της χημειοθεραπείας με το ‘‘σχετικό κίνδυνο” αντί να δίνουν μια ευθεία εκτίμηση των πιθανών επιπτώσεων στη συνολική επιβίωση. Ο σχετικός κίνδυνος είναι ένα στατιστικό μέσο έκφρασης το όφελος από τη λήψη μιας ιατρικής παρέμβασης με έναν τρόπο που, ενώ τεχνικά είναι ακριβής, κάνει την παρέμβαση να φαίνεται πολύ πιο ευεργετική από ό, τι πραγματικά είναι. Λέει ο ογκολόγος στους ασθενείς ότι άν λαμβάνουν μια θεραπεία ο κίνδυνος ενός ασθενούς θα πέσει από 4 τοις εκατό έως 2 τοις εκατό και αυτό μπορεί να εκφραστεί ως μια μείωση του σχετικού κινδύνου κατά 50 τοις εκατό που σαν αξία αυτό ακούγεται καλό. Αλλά ένας άλλος, εξίσου έγκυρος τρόπος έκφρασης είναι να πούμε ότι προσφέρει μία 2 τοις εκατό μείωση στον απόλυτο κίνδυνο που είναι είναι λιγότερο πιθανό να πείσει τους ασθενείς να λάβουν τη θεραπεία.
Δεν είναι μόνο οι ασθενείς που έχουν παραπλανηθεί από την υπερβολική χρήση του σχετικού κινδύνου στα αποτελέσματα των ιατρικών παρεμβάσεων. Ακόμη και οι γιατροί πολλές φορές δεν ξέρουν να τα ερμηνεύουν.Σύμφωνα με μια μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο British Medical Journal, οι απόψεις των γιατρών για την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων, καθώς και η απόφασή τους να συνταγογραφούν αυτά τα φάρμακα, επηρεάζεται σημαντικά από τον τρόπο με τον οποίο έχουν ερμηνευθεί οι κλινικές δοκιμές για τα φάρμακα αυτά. Όταν τα αποτελέσματα εκφράζονται ως σχετική μείωση του κινδύνου, οι γιατροί πιστεύουν ότι τα φάρμακα είναι πιο αποτελεσματικά και είναι σε μεγάλο βαθμό περισσότερο διατεθειμένοι να τα συνταγογραφήσουν από ό, τι όταν τα ίδια αποτελέσματα εκφράζονται ως μείωση του απόλυτου κινδύνου (Bucher 1994).
Μια άλλη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Clinical Oncology, δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο τα ποσοστά επιβίωσης παρουσιάζονται συγκεκριμένα επηρεάζουν την απόφαση των γιατρών να συστήσουν τη χημειοθεραπεία. Το 80 τοις εκατό των ασθενών κάνουν αυτό που τους λέει ο ογκολόγος τους, άρα ο τρόπος με τον οποίο ο ογκολόγος αντιλαμβάνεται και μεταφέρει τα οφέλη της θεραπείας είναι ζωτικής σημασίας. Αυτή η μελέτη δείχνει ότι όταν οι γιατροί όταν ενημερώνονται με στατικά στοιχεία για τη μείωση του κινδύνου για ένα σχήμα χημειοθεραπείας, είναι πιο πιθανό να το συστήσουν στους ασθενείς τους, από ό, τι όταν τους δίνονται πληροφορίες που εκφράζονται ως μείωση του απόλυτου κινδύνου (Chao 2003). Και ξέρετε γιατί; Γιατί η μείωση του απόλυτου κινδύνου είναι πολύ μικρή και δεν αντιρροπείται από την τεράστια δυσμενή επίπτωση στην ποιότητα ζωής των ασθενών όταν αυτοί επιλέξουν να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο τους με την συμβατική ιατρική.
Ως εκ τούτου, ο τρόπος που οι ιατρικές πληροφορίες αναφέρονται στην επαγγελματική βιβλιογραφία έχει σαφώς μια σημαντική επιρροή στις συστάσεις θεραπείας που κάνουν οι ογκολόγοι. Ένα φάρμακο που για παράδειγμα, μειώνει την υποτροπή του καρκίνου κατά 50 τοις εκατό, ξεγελάει τους ογκολόγους και περισσότερο τους ασθενείς αν και η μείωση του απόλυτου κινδύνου μπορεί να είναι μόνο 2 ή 3 τοις εκατό.
Ως ένα παράδειγμα το 1998 στην Αυστραλία, από το σύνολο των 10,661 γυναικών που είχαν πρόσφατα διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού, οι 4.638 γυναίκες θεωρήθηκαν κατάλληλες για χημειοθεραπεία. Από αυτές τις 4.638 γυναίκες, μόνο οι 164 (3,5 τοις εκατό), στην πραγματικότητα κέρδισαν κάποιο όφελος επιβίωσης από τη χημειοθεραπεία. Όπως επισημαίνουν οι συγγραφείς, η χρήση των χημειοθεραπευτικών σχημάτων που περιλαμβάνει τις ταξάνες και τις ανθρακυκλίνες για τον καρκίνο του μαστού μπορεί να αυξήσει την επιβίωση ένα τοις εκατό – αλλά αυτό επιτυγχάνεται σε βάρος του πολύ μεγάλου αυξημένου κινδύνου καρδιακής τοξικότητας και νευρικής βλάβης.
Η χρήση σχημάτων με νεότερα και ακριβότερα χημειοθεραπευτικά φάρμακα δεν είναι πιο ευεργετική από τα σχήματα που χρησιμοποιούνταν στη δεκαετία του 1970. Επίσης, οι ανασκοπήσεις δεν απέδειξαν οποιοδήποτε όφελος επιβίωσης για τη χημειοθεραπεία σε υποτροπιάζοντα ή μεταστατικό καρκίνο του μαστού.
Ένας άλλος παράγοντας που δυσκολεύει τα πράγματα είναι η αυξανόμενη τάση στις κλινικές δοκιμές για να χρησιμοποιούν τα λεγόμενα δευτερεύοντα τελικά σημεία, ως ένα μέτρο με το οποίο μετρείται η αποτελεσματικότητα ενός χημειοθεραπευτικού σχήματος. Αντί να χρησιμοποιούν τα μόνα πραγματικά μέτρα που έχουν σημασία για τους ασθενείς – την παράταση της ζωής, όπως μετρείται από τη συνολική επιβίωση και τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής, χρησιμοποιούνται η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου, η ελεύθερη νόσου επιβίωση ή η επιβίωση χωρίς υποτροπή νόσου που αντικατοπτρίζουν προσωρινά την εξέλιξη της νόσου. Τέτοια προσωρινή σταθεροποίηση της νόσου, εφόσον υπάρχει, σε όλα, σπάνια διαρκεί για περισσότερο από μερικούς μήνες στην καλύτερη περίπτωση. Ο καρκίνος συνήθως επιστρέφει, μερικές φορές με ανανεωμένο σθένος, και η επιβίωση δεν ευνοείται από τέτοιες παρεμβάσεις. Ωστόσο, οι μελέτες με τα δευτερεύοντα τελικά σημεία μπορεί να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι η ζωή σε απεγνωσμένους πάσχοντες ασθενείς θα επεκταθεί σημαντικά ή θα γίνει πιο υποφερτή από τη χημειοθεραπεία, όταν στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.
Πηγή:
24wro.com.gr
){kind=link}
0 Σχόλια