Το αδίκημα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑΣ
Όλοι οι βουλευτές που θα ψηφίσουν τη συμφωνία της Πρέσπας θα πρέπει να δικαστούν από το ειδικό δικαστήριο Δοσιλόγων για Εθνική Αναξιότητα.
Η Συντακτική Πράξη αρ. 6 του 1945 της 20ης Ιανουαρίου 1945, που προβλέπει το αδίκημα της Εθνικής Αναξιότητας για το οποίο καταδικάστηκαν οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί της Κατοχής, δεν είναι αντίθετη με το ισχύον σύνταγμα και σύμφωνα με το Ψήφισμα της 16/29 Απριλίου 1952, παραμένει σε ισχύ.
Πηγή
Για να δούμε τι λέει και το σχετικό νομοθέτημα:
Ο νόμος προβλέπει ότι τιμωρούνται:
Όσοι
κατέχοντες δημόσια θέση έγιναν συνειδητά όργανα του εχθρού ή διευκόλυναν το έργο του.
Όσοι έγιναν συνειδητά όργανα του εχθρού προς διάδοση της προπαγάνδας αυτού.
Όσοι προέβησαν σε πράξεις βίας κατά Ελλήνων ένεκα δράσης αυτών κατά του εχθρού.
Όσοι διετέλεσαν αρχηγοί ή οδηγοί κινήσεων κατά της ακεραιότητας της χώρας.
Οσοι συνεργάσθηκαν με τον εχθρό κατά τρόπο ανάξιο Έλληνος πολίτη και έθιξαν την εθνική αξιοπρέπεια.
Ας δούμε τι γράφει και ο κ. Κωνσταντίνος Δέδες για το θέμα... διαβάστε το απόσπαμα που ακολουθεί...
Γιατί τα κείμενα που ακολουθούν, μπορει να γράφτηκαν λίγα χρόνια πριν, εξακολουθούν όμως, να είναι πολύ επίκαιρα... και ενδεικτικά του τι πρέπει... επιβάλλεται να κάνει ο ελληνικός λαός...
Καλλιόπη Σουφλή
«Πράξη Εθνικής Αναξιότητας»
του Κωνσταντίνου ΔέδεΌπως προδικάζει ο τίτλος θα αναφερθώ πάλι σε εθνικά ζητήματα, διότι πιστεύω ότι είναι η μοναδική σκέψη και φιλοσοφία που πρέπει να μας διακατέχει όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την σημερινή κατάσταση της
πατρίδας και να βγάζουμε συμπεράσματα για το μέλλον που μας περιμένει.
Την αφορμή μου την έδωσε η διαβόητη υπηρεσία που εδρεύει στην πόλη μας και συγκεκριμένα το ΙΚΑ Μεγάρων. Έπεσε στην αντίληψη μου ότι η υπηρεσία, μέρες που είναι, έστειλε πολλά σημειώματα για οφειλές πολιτών προς το ΙΚΑ και άλλες πράξεις που όμως έχουν σαν αποτέλεσμα την είσπραξη χρημάτων.
Η ανάλυση που ακολουθεί απευθύνεται σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, στους οποίους θα ήθελα εκ των προτέρων να τους επισημάνω να την μελετήσουν καλά και να μην προσπαθήσουν να την υποβαθμίσουν.
Επίσης τους δηλώνω ότι δεν διακατέχομαι από μισό–δημοσιοϋπαλληλικά συναισθήματα, ή τουλάχιστον κατά πολύ λιγότερο από αυτά που ο μέσος πολίτης εκφράζει στην καθημερινότητα του. Απλά στόχος μου είναι να συμβάλω στο ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, μεταξύ εσάς και εμάς.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι τελικά αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε άλλο πλανήτη. Ζουν στον δικό τους κόσμο και δεν μπορούν με τίποτα να αντιληφθούν την βίαια αλλαγή της κοινωνίας μας προς την εξαθλίωση και την ανέχεια.
Αυτό που τους ταιριάζει είναι μια φράση από ένα κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι που γράφτηκε στα 1917 με τίτλο ’’Μισώ τους αδιάφορους’’ και λέει:
«Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή.
Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.»
Αδιαφορία είναι όταν με ένα σου έγγραφο στέλνεις στην απελπισία έναν ηλικιωμένο που διαβάζει ότι πρέπει να επιστρέψει ένα μικρό ή μεγάλο ποσόν.
Αδιαφορία είναι όταν με άλλο έγγραφο στέλνεις στην κατάθλιψη και στην απόγνωση κάποιον άλλο, όταν του ζητάς να εξοφλήσει υποχρεώσεις του που δημιουργήθηκαν 10 χρόνια πριν.
Βέβαια οι πράξεις αυτές των υπαλλήλων είναι τυπικά σωστές.
Στο δίλημμα αυτό η πολιτική σκέψη μπορεί να απαντήσει.
Κατά την άποψη μου βέβαια, αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα που μόνο ένας βολεμένος έχει, γιατί μόνο αυτός δεν θα σκεφτεί το πρώτο πράγμα που έκανε όταν σαν αποτέλεσμα της υποτέλειας και της οσφυοκαμψίας του, σε έναν κομματάρχη, προσλήφθηκε στο δημόσιο. Δηλαδή τον όρκο που έδωσε στο«όνομα του Ελληνικού λαού» που λέει τα εξής: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα
και τους νόμους και να εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντα μου.»
Όπως βλέπουμε πρώτα ορκίζονται πίστη στην πατρίδα, μετά στο σύνταγμα και τελευταία στα καθήκοντα τους.
Γιατί όμως ο όρκος βάζει πρώτα την πατρίδα και στο τέλος το καθήκον;;.
Γιατί η πατρίδα είναι η αρχή, είναι το όλον, είναι η βάση, που φτιάχνεται το σύνταγμα και θεμελιώνεται η λαϊκή κυριαρχία.
Επίσης ρητά αναφέρεται στο άρθρο 2 παρ. 1 του συντάγματος ότι, ‘’Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας’’, δηλαδή πρώτα και πάνω απ` όλα ο άνθρωπος.
Άρα όταν με τις πράξεις σας, έστω και στο όνομα του καθήκοντος, φέρετε βλάβες στον λαό, που είναι το πρώτο συστατικό της πατρίδας, είστε επίορκοι έναντι θεού και ανθρώπων.
Στην Συντακτική Πράξη υπ' αριθ. 1/1944 (Φ.Ε.Κ. 12/6 Νοεμβρίου 1944) και 6/1945 (Φ.Ε.Κ. 12 / 20 Ιανουαρίου 1945), όπου ορίζεται ο <<δωσιλογισμός>> (αυτός που υποχρεούται να λογοδοτήσει για τις πράξεις του), αναφέρει επίσης:
‘’Έτι δε, όσοι συνεργάσθηκαν με τον εχθρό κατά τρόπο ανάξιο Έλληνος πολίτη και έθιξαν την εθνική αξιοπρέπεια, διευκολύνοντας το έργο των αρχών κατοχής’’.
Με αυτόν τον τρόπο προβλεπόταν η τιμωρία για αυτούς που δεν φόρεσαν μεν την κουκούλα, αλλά όμως δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την κατοχή.
Η ποινές ήταν 16 χρόνια φυλάκιση και αφαίρεση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Στην μορφή αυτού του ‘’δωσιλογισμού’’ δόθηκε ο όρος της «πράξης εθνικής αναξιότητας».
Σε άλλα άρθρα μου έχω τεκμηριώσει ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει τελέσει το αδίκημα της ‘’έσχατης προδοσίας’’, με την υπογραφή και την ανοχή των δανειακών συμβάσεων που παραχωρούν την εθνική κυριαρχία σε εξωχώριες δυνάμεις, την παραχώρηση του Αιγαίου, κ.λ.π. Επίσης στο τελευταίο μνημόνιο αφαιρείται το δικαίωμα στο κράτος να λαμβάνει αποφάσεις δίχως την σύμφωνη γνώμη της Τρόικα.
Δεν θα μιλήσω για την απίστευτη παραβίαση όλων των άρθρων του συντάγματος.
Εν ολίγοις, όλα αυτά ορίζουν με σαφήνεια την κατοχή της χώρας μας και δεν χρειάζεται να δούμε τον στρατιώτη για να το επιβεβαιώσουμε.
Και κάτι άλλο ακόμη.
Στο 2
μνημόνιο ορίζεται εξωχώριος ειδικός λογαριασμός που καταθέτονται αυτόματα ΟΛΑ τα έσοδα αυτού του κράτους.
Άρα και αυτών που θα προκύψουν από τα σημειώματα που στείλατε.
Είμαστε υπό κατοχή, τελεία και παύλα.
Το θέμα λοιπόν είναι να αποφασίσετε εάν είστε μέρος αυτής της κοινωνίας η όχι. Μέχρι στιγμής με αυτήν σας τη θέση κάνετε μια ξεκάθαρη δήλωση ότι θεωρείτε τον εαυτό σας μέρος του συστήματος που λεηλατεί αυτόν τον τόπο. Πιόνια δηλαδή και εφαρμοστές της υποδούλωσης αυτού του λαού από τους κατακτητές. Γιατί όταν συμβάλλετε στο άχθος αυτού του λαού δεν δηλώνετε κάτι άλλο. Το επαχθές χρέος είναι αυτό που έχουν φορτώσει οι τοκογλύφοι κατακτητές στην πατρίδα μας και είναι παράνομο και καταχρηστικό σύμφωνα με το Εθνικό δίκαιο αλλά και το Διεθνές.
Μην βαυκαλίζεστε ότι ανήκετε σε αυτόν τον λαό, ούτε κατά διάνυα δεν πατάτε σε αυτόν, άρα δικαιούται να σας διαγράψει.
Εάν κάποτε απελευθερωθεί αυτή η πατρίδα να είστε σίγουροι ότι θα δικαστείτε για εθνική αναξιότητα, θα είναι ο ίδιος ο λαός που πρώτος θα σας κατηγορήσει, αλλά και αυτό να μην γίνει θα είναι η Θεία Δίκη που θα το ολοκληρώσει, γιατί δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο πολύ απάνθρωπο είναι αυτό που κάνετε και χρήζει τιμωρίας.
Προς το παρόν μόνο το ‘’ντροπή σας’’ ταιριάζει.
Θα το κάνει ο λαός αυτό, πολύ σύντομα διότι δεν μπορεί να υποφέρει άλλο.
Η αδιαφορία σας δεν «είναι ζωή», όπως λέει ο Γκράμσι, είναι «παρασιτισμός».
Σε παράσιτα έχετε μεταλλαχτεί και αυτό δεν είναι τυχαίο, γιατί παράσιτο είναι αυτός που γλύφει και συντηρεί με την ψήφο του το εκάστοτε πολιτικό σύστημα για την ατομική του βολή.
Δεν σας κατηγορώ για τον τρόπο που προσληφθήκατε στο δημόσιο, διότι έτσι ήταν και είναι το πολιτικό σύστημα, αλλά αυτό δεν σας απαγορεύει να είσαστε πολίτες και να πάρετε θέση για το που ανήκετε.
Όπως το κάνουν οι ιατροί και το προσωπικό των νοσοκομείων, το ποιο βρόμικο κατά άλλα σύστημα, κανείς πλέον όμως δεν λέει κουβέντα,
διότι ο κόσμος βλέπει την αυτοθυσία τους για να σώσουν ζωές.
Το 1917 όταν ο Γκράμσι έγραφε αυτό το κείμενο στο Τορίνο που διέμενε, επικρατούσε αυτό το κλίμα της αδιαφορίας, που τον θύμωσε και έγραψε το κείμενο αυτό.
Η έλλειψη όμως του ψωμιού έκανε χιλιάδες κόσμου να ξεχυθούν στους δρόμους με αποτέλεσμα την βίαια καταστολή και την δολοφονία ανθρώπων.
Μην απορήσετε λοιπόν εάν σας περικυκλώσουν ομάδες πολιτών που ήδη αυτοοργανώνεται.
Ο θυμός που διακατέχει αυτή τη στιγμή την κοινωνία δεν γνωρίζω που θα ξεσπάσει.
Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει, μέρες που είναι, μπορείτε ακόμη και τώρα να επανορθώσετε.
Μπορείτε να είστε εσείς οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης αυτής της πατρίδας ανταποδίδοντας έτσι αυτά που σας έχει προσφέρει αυτή η κοινωνία, τότε που μπορούσε να σας συντηρεί.
πηγή
Με τίτλο " Μια πολύ επικίνδυνη εξοικείωση με την αυθαιρεσία", διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα:
Μια πολύ επικίνδυνη εξοικείωση με την αυθαιρεσία
Ο πολιτικός μιθριδατισμός της αντιπολίτευσης
Όμως το τραγικό δεν είναι αυτό.
Το τραγικό είναι ότι η αντιπολίτευση σύσσωμη, με πρώτη την αξιωματική, συμπεριφέρεται λες και είναι φυσιολογικά όλα αυτά.
Είναι φυσιολογικά τα συνταγματικά πραξικοπήματα, η κατάλυση κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η επιβολή νόμων από ξένους επιτρόπους και υπό καθεστώς εκβιασμών από τους ξένους δανειστές. Λες και είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Μόνο που αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις έχουν ξεπεράσει τις 420 από την εποχή του πρώτου μνημονίου με την χώρα να τελεί υπό κατοχή των δανειστών και της ΕΕ.
Υπάρχει κατάλυση της συνταγματικής έννομης τάξης εδώ και τρία χρόνια;
Ναι ή όχι;
Υπάρχει έστω και μία πράξη των κυβερνήσεων που επιβάλλουν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις από τον Μάιο του 2010 που να είναι σύννομη και να υπηρετεί τα βασικά, τα θεμελιώδη δικαιώματα του ελληνικού λαού, που υφίστανται ακόμη και στο Σύνταγμα του 1975;
Ούτε μία. Τότε γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και η υπόλοιπη, δεν αναδεικνύει ως κορυφαίο ζήτημα το γεγονός αυτό;
Δηλαδή την πραξικοπηματική κατάλυση της συνταγματικής έννομης τάξης από το πρώτο μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση. Ένα πραξικόπημα που συνεχίζεται αδιαλείπτως έως σήμερα, σύμπτωμα του οποίου είναι κι αυτό που συνέβη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με το πολυνομοσχέδιο.
Γιατί δεν θέτει ανοιχτά και ξάστερα την ολοκληρωτική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας προς το συμφέρον των ξένων δανειστών; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Πώς είναι δυνατόν δημοκράτης - για να μην πούμε αριστερός, μιας και η αριστερά έχει πάρει διαζύγιο εδώ και πολλά χρόνια από την δημοκρατία - μπορεί να ανέχεται την κατάλυση κάθε έννοιας έννομης τάξης προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς κατοχής υπέρ των ξένων δανειστών και της ΕΕ;
Ή μήπως δεν βιώνουμε καθεστώς κατοχής, όπως ισχυρίζονται δωσίλογοι και περιώνυμοι αριστεροί από κοινού;
Κατοχή είναι η άσκηση φυσικής εξουσίας πάνω σε μια χώρα και σ' έναν λαό. Η κατοχή ασκείται πάντα με όρους πολιτικής εξουσίας, αλλά ενίοτε υποστηρίζεται είτε με οικονομικά, είτε με στρατιωτικά μέσα.
Ασκείται όντως από ξένα κέντρα και δυνάμεις φυσική εξουσία πάνω στην χώρα και τον λαό μας;
Μόνο τυφλός ή πανίβλαξ μπορεί να απαντήσει αρνητικά.
Δεν υπάρχει τομέας του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπου να μην έχει εγκατασταθεί ξένος επίτροπος, ο οποίος προετοιμάζει και εγκρίνει τις πράξεις της κυβέρνησης. Από τα νομοσχέδια και τα πολυνομοσχέδια σαν αυτό του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, έως τις τρέχουσες πράξεις της διοίκησης.
Όποιος περιμένει να δει πρώτα ξένα στρατεύματα για να διαπιστώσει κατόπιν την κατοχή, τότε είναι εξίσου επικίνδυνος με εκείνους που μεθοδεύουν και υπηρετούν το καθεστώς της κατοχής. Αν και οφείλουμε να πούμε πώς ακόμη και τότε, αυτοί που σήμερα αρνούνται να δουν το καθεστώς κατοχής, είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια δικαιολογία θα βρουν. Θα σου πετάξουν ότι έτσι είναι η «παγκοσμιοποίηση», ή ότι έτσι είναι ο καπιταλισμός και θα συνεχίσουν την ίδια απόλυτα ενδοτική και δωσίλογη τακτική τους.
Πώς εννοεί την δημοκρατία η αντιπολίτευση;
Ωστόσο, τι νόημα έχει να μιλά κάποιος για δημοκρατία, ή έστω για διαφορετικές πολιτικές υπέρ του λαού, όταν δεν θέτει ως πρώτο και κορυφαίο ζήτημα την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής; Πώς σκέφτεται να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων, όταν αδιαφορεί για το πραξικόπημα που έχει ήδη συντελεστεί;
Πώς σκέφτεται να υπερασπιστεί την κυριαρχία του ίδιου του λαού και της χώρας όταν αδιαφορεί για την άνευ όρων και αμετάκλητη απεμπόληση της ασυλίας του ελληνικού κράτους έναντι των δανειστών του, που συνιστά έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του σημερινού καθεστώτος κατοχής;
Όλα αυτά δεν τα συζητά, ούτε τα αναδεικνύει ως κορυφαία ζητήματα δημοκρατίας κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Έχουν αποδεχτεί τους όρους εικονικού κοινοβουλευτισμού που παρέχει - και για όσο τους παρέχει - το καθεστώς κατοχής. Λειτουργούν στο προσκήνιο μιας εικονικής πολιτικής πραγματικότητας, που πίσω της κρύβεται η χειρότερη αποικιακή κατοχή που έχει υποστεί ποτέ η Ελλάδα σ' ολόκληρη την ιστορία της. Το καθεστώς κυβερνητικής αυθαιρεσίας και παρανομίας το αντιμετωπίζουν ως ένα συνηθισμένο συμβάν του κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο.
Ο ίδιος ο Τσίπρας επισκεπτόμενος το Συμβούλιο της Επικρατείας πριν κάμποσες εβδομάδες είχε δηλώσει ότι σε «έκτακτες περιστάσεις» μπορεί να χρειάζεται η «έστω μερική παραβίαση του συντάγματος». Άντε τώρα ένας τέτοιος πολιτικός να συναισθανθεί το τι σημαίνει δημοκρατία και πώς την διεκδικείς ειδικά υπό καθεστώς πραξικοπήματος. Άντε τώρα να σου εγγυηθεί τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων.
Η ανάγκη δίωξης για εσχάτη προδοσία
Αν οι δυνάμεις της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης δεν αποδέχονταν την εικονική πολιτική πραγματικότητα που έχουν επιβάλλει οι δωσίλογοι και οι ξένοι εντολοδόχοι τους, θα έθεταν ως κορυφαίο ζήτημα την αποκατάσταση της έννομης τάξης της χώρας με βάση τα συμφέροντα και αναφαίρετα δικαιώματα του ελληνικού λαού.
Το θέτουν; Ούτε κατά διάνοια. Διότι αν το έθεταν θα έπρεπε να διεκδικούσαν την αποκατάσταση της έννομης τάξης κατά το σύνταγμα καθίζοντας στο σκαμνί όλους όσοι υποστήριξαν, ψήφισαν και νομολόγησαν υπέρ του καθεστώτος κατοχής με βάση το άρθρο 120, παράγραφος 3, το οποίο αναφέρεται στον «σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας», δηλαδή στον σφετερισμό της λαϊκής ψήφου από τους κυβερνώντες με σκοπό να επιφέρουν βλάβη στα πιο ζωτικά συμφέροντα και δικαιώματα του ίδιου του λαού και της χώρας.
Όπως επίσης και με βάση το άρθρο 134 του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα περί εσχάτης προδοσίας, ιδίως της παραγράφου 2 όπου αναφέρεται ότι διαπράττει εσχάτη προδοσία όποιος:
α) επιχειρεί με βία ή απειλή βίας ή με σφετερισμό της ιδιότητάς του ως οργάνου του Κράτους να καταλύσει ή να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία ή θεμελιώδεις αρχές ή θεσμούς του πολιτεύματος αυτού.
β) επιχειρεί με τα μέσα που αναφέρονται στο προηγούμενο εδάφιο και με τρόπο πρόσφορο να διαπράξει την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, να αποστερήσει ή να παρακωλύσει τη Βουλή, την Κυβέρνηση ή τον Πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας που τους παρέχει το Σύνταγμα ή να τους εξαναγκάσει να εκτελέσουν ή να παραλείψουν πράξεις που απορρέουν από την εξουσία αυτή. γ) ασκεί ή άσκησε την εξουσία που ο ίδιος ή άλλος κατέλαβε με τους τρόπους και με τα μέσα που προβλέπει το άρθρο αυτό.
Δεν υπάρχει πράξη των κυβερνήσεων που αποδέχτηκαν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις υπέρ των ξένων δανειστών, που να μην εντάσσεται σε κάποια από τις τρεις προβλέψεις του συγκεκριμένου άρθρου του Ποινικού Κώδικα.
Πρόκειται για εξόφθαλμη εσχάτη προδοσία.
Το γεγονός ότι οι πλειοψηφίες του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου έχουν βρει σύννομες και συνταγματικές αυτές τις πράξεις, απλά δείχνουν την συνεργία της κορυφής της Δικαιοσύνης στην διάπραξη εσχάτης προδοσίας. Κι επομένως όσοι ανώτατοι δικαστές συνέργησαν στην νομιμοποίηση των κυβερνητικών πράξεων εσχάτης προδοσίας πρέπει να λογοδοτήσουν επίσης για εσχάτη προδοσία.
Οι κυβερνώντες και όσοι συνέργησαν στην διάπραξη εσχάτης προδοσίας και σφετερισμού οφείλουν να λογοδοτήσουν με τον ίδιο τρόπο που κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου οι πρωταίτιοι της επταετούς χούντας.
Στην καταδίκη τους για εσχάτη προδοσία δεν έπαιξε κανένα ρόλο το γεγονός ότι τόσο το Συμβούλιο της Επικρατείας, όσο και ο Άρειος Πάγος είχαν νομολογήσει υπέρ της χούντας και της «επανάστασής» της.
Κανονικά θα έπρεπε να είχαν καθίσει στο εδώλιο και οι ανώτατοι δικαστές που είχαν συνεργήσει υπέρ της χούντας, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε να μετατρέψει την πράξη εσχάτης προδοσίας σε «στιγμιαίο αδίκημα» μόνο και αποκλειστικά για όσους κίνησαν τα τανκς τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου 1967.
Κι έτσι όσοι κρατικοί και δικαστικοί αξιωματούχοι συνεργάστηκαν στις πράξεις εσχάτης προδοσίας της χούντας δεν κάθισαν στο σκαμνί όπως επέβαλε ο νόμος και η δημοκρατία. Το μάθημα είναι απλό. Όποιος καταπατά τον όρκο του στον Σύνταγμα και συνεργάζεται ακόμη και σε πράξεις εσχάτης προδοσίας της εξουσίας μένει στο απυρόβλητο. Επομένως μπορεί ελεύθερα και χωρίς τον κίνδυνο να λογοδοτήσει να είναι υποχείριο των πιο σκοτεινών επιδιώξεων της εξουσίας.
Ο ενδοτισμός στον δοσιλογισμό εδράζεται βαθιά στο πολιτικό σύστημα
Βέβαια, η χώρα μας έχει μακρά παράδοση συγκάλυψης και αθώωσης του δοσιλογισμού και των πράξεων εσχάτης προδοσίας.
Να θυμίσουμε εδώ ότι είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης, δυτικής και ανατολικής, όπου οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες των δυνάμεων της ναζιστικής κατοχής δεν διώχτηκαν, ούτε καν δικάστηκαν.
Μόνο δυο δίκες δοσιλόγων έγιναν το 1945.
Για όσους βασικά συμμετείχαν σε κυβερνήσεις της κατοχής.
Όμως το 1946 έπαψε κάθε δίωξη συνεργάτη, καταδότη, ή δοσίλογου της κατοχής, ενώ όσοι είχαν δικαστεί ή κρατούντο για να δικαστούν αφέθησαν ελεύθεροι με την προϋπόθεση να έχουν συμπληρώσει 100 ημέρες κράτησης.
Η ελληνική βουλή της εποχής, που προέκυψε από τις εκλογές απίστευτης βίας και νοθείας του Μαρτίου 1946, προχώρησε στο ψήφισμα της 11ης Δεκεμβρίου 1946, η οποία ουσιαστικά απάλλασσε συλλήβδην όλους τους δοσίλογους.
Επίσης καταργήθηκε το αδίκημα της εθνικής αναξιότητας για τους δωσίλογους, το οποίο τους απέκλειε από κάθε δημόσια θέση, ή αξίωμα ισοβίως.
Από τα πρακτικά της αξιομνημονεύτου εκείνης βουλής, όπου κυριαρχούσαν οι παλιοί συνεργάτες των ναζί της κατοχής ως «λαοπρόβλητοι βουλευτές», μαθαίνουμε επίσης ότι με πρόταση του γνωστού συνεργάτη της κομαντατούρ βουλευτή Τουρκοβασίλη ζητήθηκε «να τηρηθή ενός λεπτού σιγή υπέρ των ηρωικώς πεσόντων αθώων εκείνων, ών ημνήσθη ο αξιότιμος συνάδελφος Αθηνών.»
Ποιοι ήταν οι ηρωικώς πεσόντες αθώοι, οι οποίοι μνημονεύθηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο της εποχής; Πρόκειται για τους ναζί εγκληματίες πολέμου που απαγχονίστηκαν στη Νυρεμβέργη και αλλού.
Ο «συνάδελφος Αθηνών» ήταν ο Κουλουμβάκης, δοσίλογος ο ίδιος και καταδότης πατριωτών στην γκεστάπο.
Η ελληνική βουλή του 1946 όρθια και με «ψυχική συντριβή», όπως αναφέρουν οι εφημερίδες της εποχής, τηρεί ενός λεπτού σιγή υπέρ των «ηρώων» ναζί εγκληματιών πολέμου όπως ήταν ο Γκέρινγκ, ο Χίμλερ, κ.ά.
Την ίδια ώρα από τα θεωρεία ο ιερέας Παπαλέξανδρος, ταγματασφαλίτης κατά την κατοχή και μέλος της εγκληματικής οργάνωσης Χ την εποχή εκείνη, ευλογούσε τους βουλευτές που όρθιοι απέτειαν φόρο τιμής στους ναζί εγκληματίες πολέμου.
Έτσι επιβίωσαν οι δοσίλογοι της παλιάς κατοχής και συνέχισαν να κυβερνούν αυτόν τον ρημαγμένο και προδομένο τόπο.
Ψάξτε να δείτε ποιοι μας κυβερνούν σήμερα.
Ποιοι βρίσκονται και εναλλάσσονται στην εξουσία.
Θα διαπιστώσετε ότι στην πλειοψηφία τους πρόκειται για γόνους δοσιλόγων και συνεργατών της ναζιστικής κατοχής που συνέχισαν ανενόχλητοι τον βίο και την πολιτεία τους μέσα από όλες τις καταστάσεις μέχρι σήμερα.
Δείτε για παράδειγμα τι σημαίνει Μπαλτάκος, για να αναφέρουμε ένα όνομα της επικαιρότητας. Θα εκπλαγείτε με την συχνότητα που θα βρείτε να επαναλαμβάνεται ο δοσιλογισμός στις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της χώρας που βρίσκονται στα πράγματα ακόμη και σήμερα.
Το επίσημο ελληνικό κράτος ποτέ δεν έπαψε να είναι η συνέχεια του κράτους των δωσίλογων κυβερνήσεων της ναζιστικής κατοχής.
Ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί την συνέχεια των μοναρχοφασιστικών καθεστώτων του εμφυλίου και της ίδιας της επταετούς χούντας.
Γι' αυτό και σχεδόν το σύνολο των νομολογιών και των πράξεων από αυτές της πιο σκοτεινές περιόδους εξακολουθούν να ισχύουν καθ' όλη την μεταπολίτευση έως και σήμερα. Πρόκειται για το βρόμικο παρελθόν του επίσημου κράτους στο οποίο καταφεύγει πάντα η εξουσία όταν θέλει να αυθαιρετήσει υπέρ της εγχώριας άρχουσας τάξης, η οποία καταληστεύει τον τόπο επί δεκαετίες και των μεγάλων ξένων «εταίρων» που θέλουν την Ελλάδα αποικία τους.
Η ανάγκη κατάλυσης της συνέχειας του υφιστάμενου κράτους
Πρέπει επιτέλους να διακοπεί αυτή η άθλια συνέχεια του επίσημου κράτους. Πρέπει επιτέλους να κοπούν μια για πάντα οι δεσμοί του δωσιλογισμού και της κατοχής που επέτρεψαν την επιβολή και της σημερινής κατοχής.
Μόνο έτσι μπορεί να διεκδικήσει ο λαός μας την κυριαρχία του στην πατρίδα του και την δημοκρατία στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Και πρώτη πράξη μιας τέτοιας κατάλυσης της συνέχειας του κράτους είναι η λογοδοσία επί εσχάτη προδοσία όλων όσοι πρωταγωνίστησαν και συνέργησαν στο σημερινό καθεστώς κατοχής.
Όποιος δεν ξεκινά από αυτή την αφετηρία, ανεξάρτητα του τι επικαλείται, στην πράξη δεν θέλει να αλλάξει τίποτε, ενώ αυτό που διεκδικεί είναι μόνο η ιδιοτελής διαχείριση του υπάρχοντος άθλιου και ληστρικού συστήματος εξουσίας.
Όποιος βολεύεται με το να λέει ότι «έτσι είναι ο καπιταλισμός», δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δικαιώνει τον επίσημο δοσιλογισμό και τους ποταμούς αίματος που έχει στοιχίσει στον ελληνικό λαό αυτό το τρισάθλιο καθεστώς.
Είναι και οι δυο οι διαφορετικές όψεις της πιο χυδαίας απολογητικής υπέρ του σημερινού καθεστώτος κατοχής και αμαχητί παράδοσης της χώρας στα πιο άνομα ξένα συμφέροντα.
Αν ξεχάσουμε ως λαός ότι η πρώτη πράξη λύτρωσης και χειραφέτησης από την σημερινή κατάσταση είναι η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής με την κατάλυση της συνέχειας του σημερινού κράτους, τότε χαθήκαμε.
Πρέπει να επανιδρύσει το κράτος του πρωτογενώς ο ίδιος ο λαός. Να επανεκκινήσει την ιστορία του σ' αυτόν τον τόπο χωρίς δωσίλογους και ληστοσυμμορίτες.
Να διεκδικήσει και να πάρει στα χέρια του την χιλιοταλαιπωρημένη πατρίδα του.
Να οικοδομήσει την δική του δημοκρατία, το αληθινό κράτος του δήμου, όπου οι πολίτες θα κάνουν κουμάντο κι όχι οι αντ' αυτών.
Εμείς οι Έλληνες φυλάμε Θερμοπύλες σ' αυτόν το τόπο από τότε που για πρώτη φορά η ελληνική δημοκρατία αναμετρήθηκε με τον ανατολικό δεσποτισμό.
Φυλάμε τις Θερμοπύλες του πρώτου ανθρωποκεντρικού πολιτισμού της ανθρωπότητας, του πρώτου πολιτισμού που θεμελιώθηκε στα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου και του δήμου, δηλαδή του λαού.
Ποιοι είμαστε εμείς που θα εγκαταλείψουμε τις θέσεις μας για να περάσουν οι σύγχρονοι Μήδοι;
Ποιοι είμαστε εμείς που θα ξεχάσουμε τις πιο ηρωικές και περήφανες ιστορικές μας παραδόσεις;
Ποιοι είμαστε εμείς που θα ξεχάσουμε ότι ελευθερία και πατρίδα είναι έννοιες απόλυτα ταυτόσημες; Ιδιαίτερα για τον Έλληνα.
Από τότε στη ναυμαχία της Σαλαμίνας όταν ακούστηκε η πολεμική ιαχή που ατσάλωσε και εξακολουθεί να ατσαλώνει μέχρι σήμερα τους υπέρμαχους της δημοκρατίας: Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε ελευθερούτε πατρίδ' ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών…
Ποιοι είμαστε εμείς που θα ξεχάσουμε μια τέτοια κληρονομιά;
Ποιοι είμαστε εμείς που θα συνηθίσουμε να είμαστε δούλοι;
Θα γίνουμε ραγιάδες εμείς και τα παιδιά μας;
Ποιοι είμαστε εμείς που θα γίνουμε ρακοσυλλέκτες της εξουσίας και των ισχυρών; Ποιοι είμαστε εμείς που για να ζήσουμε πρέπει να δεχτούμε τα αποφάγια που μας αναγνωρίζουν όπως πετάνε ένα ξεροκόμματο σε κάποιον κοπρίτη;
Πόσο δεξιός πρέπει να είσαι για να σκύψεις το κεφάλι στην μοίρα που σου επιβάλουν και να ξεχάσεις ποιος είσαι;
Πόσο αριστερός πρέπει να είσαι και πόσες αριστερές ιδεοληψίες χρειάζονται για να κρύψεις πόσο δειλός και νενέκος είσαι τώρα ακριβώς που σε χρειάζεται η πατρίδα και ο λαός σου;
Ας τελειώνουμε μια και καλή με την βαριά κληρονομιά της παλιάς κατοχής και του εμφυλίου.
Ας τελειώνουμε μια και καλή με τους κληρονόμους της παλιάς κατοχής και του εμφυλίου.
Είναι οι ίδιοι που είτε υπηρετούν, είτε αδυνατούν να δουν την σημερινή κατοχή.
Ας ανακηρύξουμε την πατρίδα μας ως «νέο απελευθερωμένο κράτος» στην εδαφική επικράτεια του παλιού χρεοκοπημένου και τρισάθλιου κράτους των δοσιλόγων και των συνεργατών τους.
Ας επανιδρύσουμε την πατρίδα και το έθνος μας με όρους δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας μέσα από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση που θα διακηρύξει επιτέλους την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.
Μόνο έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε την ζωή και την υπόληψή μας στον τόπο μας.
Όχι μόνο ως λαός, αλλά και ως άτομα.
πηγή
attikanea
Το διαβάσαμε από το: Όλοι οι βουλευτές που θα ψηφίσουν τη συμφωνία της Πρέσπας θα πρέπει να δικαστούν από το ειδικό δικαστήριο Δοσιλόγων για Εθνική Αναξιότητα. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/01/blog-post_701.html#ixzz5cIz0XJPd
0 Σχόλια